Γουμενίσσης: «Μέγα το μυστήριον της οικονομίας σου Κύριε»!

 

Ἡ πιό ἀνίατη ἀσθένεια εἶναι ὁ δικαιωματισμός.
Ὁ ὀδυνηρότερος αὐτισμός εἶναι ὁ ἑαυτισμός κι ὁ κακογνωμισμός.
Ἡ χειρότερη πυρηνική ἀπειλή εἶναι ὁ ἀλαζονισμός.
Ἡ πικρότερη παγκόσμια συμφωνία εἶναι ὁ ἁμαρτισμός.

ΟΙ ΠΛΑΤΙΕΣ ΜΑΖΕΣ ἀπαρέσκουν μέν τήν ἐποχή μας, ἐποχή τῶν πολέμων καί τῶν τραγωδιῶν, τῆς διαφθορᾶς καί τῆς βαθιᾶς ἀσύνειδης ἀπανθρωπιᾶς, ὅμως καταφάσκουν τήν πανδημία τῶν κάθε λογῆς δικαιωμάτων καί ἁμαρτιῶν, πού καταφρονοῦν τή θεόκτιστη φύση μας (καί ὄχι μόνο).

Καρπούμεθα μέν αὐτό πού εἴμαστε (τήν ὑπαρκτικότητά μας ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ), ταυτόχρονα ὅμως ἀπαρέσκουμε τόν δωρητή-πλαστουργό μας καί γογγύζουμε στήν πράξη κατά τοῦ Θεοῦ.

Καταφρονοῦμε αὐτό πού θέλησε (θέλει) καί ἔπραξε (πράττει) ὁ Θεός, ὥστε νά ὑπάρξουμε (νά εἴμαστε ὅπως εἴμαστε) “κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ”.

Καταφρονοῦμε τήν πανταχοῦ ἄκτιστη παρουσία Του, τήν φροντίδα καί τήν μακρόθυμη ὑπομονή Του γιά τούς πάντες.

Ἀντιφρονοῦμε στά δικαιώματα τοῦ Θεοῦ (στήν σωτηρία καί τήν τελείωσή μας, στήν ὁλοκληρία τῆς θεοκτισίας μας) καί λαχταροῦμε “τά ἔργα τοῦ σκότους”, δεσμευμένοι στά ψευδεπίγραφα ἐννοήματα καί ἐπινοήματα.

***

ΕΝΑΣ κόσμος τόσο προοδευμένος ―ἐπειδή ὅμως ἀποστρέφεται τόν Θεό― βλέπετε τί παράγει; Πολλαπλασιασμένες ψυχώσεις, ἀρρωστημένες νοοτροπίες, ἀσωτεῖες καί ἐγκλήματα, πολέμους καί οἰκολογικές ἀνατροπές.

Ἕνας κόσμος τόσο μορφωμένος ―ἐπειδή ὅμως ἀποστρέφεται τήν ἀγάπη τῆς Ἄκρας Ταπεινώσεως― στερεῖ τόν ἑαυτό του ἀπό τήν ταπείνωση τῆς θείας ἀγαπήσεως, ἀπό τό μεγαλεῖο τῆς θείας χαριτώσεως, ἀπό τήν πρόγευση τῆς ἀθανάτου Ζωῆς.

Ἕνας κόσμος τόσο λαμπικαρισμένος ―ἐπειδή ὅμως ἀποστρέφεται τό Φῶς τό ἀληθινόν― στερεῖται τό φῶς τῆς θείας ἐπιγνώσεως καί τῆς πραγματικῆς θέας τοῦ κόσμου, ὁπότε θεοποιεῖ τό σκότος τῶν παθῶν, τό σκότος τοῦ ἀτομισμοῦ, τό σκότος τῶν παθιασμένων δικαιωμάτων, τό σκότος τῆς φαντασίας, τό σκότος τῆς ἀσωτείας, τό σκότος τῆς ἀσωστίας.

Ἕνας κόσμος μέ τόσες εὐκαιρίες καί τόσες ἀνέσεις ἐπιβίωσης ―ἐπειδή ὅμως ἀγνοεῖ τήν ἐθελοταπείνωση καί τήν ἐθελομετάνοια κατενώπιον τῆς τεταπεινωμένης φιλανθρωπίας τοῦ Σωτῆρός μας Θεοῦ― στερεῖ τόν ἑαυτό του ἀπό τήν ἀληθινή αἴσθηση τῆς ζωῆς, ἀπό τήν ἀληθινή γεύση τῆς χαρᾶς, ἀπό τήν ἀληθινή ὄψη τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀπό τόν ἀληθινό σεβασμό τῶν συνανθρώπων του (παιδιῶν, ὁμηλίκων, γερόντων), κι ἀπό τήν ἀληθινή θέαση καί προστασία τῆς κτίσεως.

***

ΑΥΤΟΘΑΥΜΑΖΟΜΑΣΤΕ, πού φτιάχνουμε “γονιδιακά διεμβολίσματα” καί μηχανικά “ἠλεκτρονικά ἀνθρωποπαράγωγα”. Τά ἀποθαυμάζουμε ὡς “πρόοδο τῆς ἐπιστήμης”, φαντασιασμένοι πώς ἐπιτέλους ξεπεράσαμε τά ὅριά μας, καί ὅμως ἡ διαχείριση αὐτῆς τῆς ὑπέρ-προόδου τρέφει τά συμφέροντα τῶν ὀλίγων ἔναντι τῶν πολλῶν.

Τί φταίει;

Ἡ παγκόσμια δια-θητεία στόν παραλογισμό μιᾶς (ἀτομικῆς καί συλλογικῆς) ἀθεεί αὐτοτέλειας, στόν παραλογισμό τοῦ (ἀτομικοῦ καί τοῦ συλλογικοῦ) “ἰδιοτελισμοῦ”. Κακομαθαίνουμε καί κακοσυνηθίζουμε καί κακοπραγματιζόμεθα καί μεταπαράγουμε ὄχι ἀνθρώπινους ἀνθρώπους, ἀλλά μετα-ανθρώπους.

Τό παγκόσμιο αὐτοείδωλο τοῦ συγχρονισμοῦ (ὄχι ὁ ἐκσυγχρονισμός, ἀλλά ὁ εἰδωλισμός τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ) ἐπαναγνοεῖ τήν θεολογική μας φύση καί φυσικότητα, τήν θεολογική μας ὕπαρξη καί ὑπαρκτικότητα, τήν θεολογική μας μορφή καί ὀμορφιά.

Τά ἀγνοεῖ, τά καταφρονεῖ, τά διαγράφει, μέ ἕνα ἐργαλεῖο πού μπορεῖ νά εἰπωθεῖ ἄνετα “γνώμη φαντασιωμένη καί περήφανη”, “γνώμη ὑπερσυμβατική καί καταφρονητική”, “γνώμη ἐρήμην τοῦ Θεοῦ”.

Εἶναι ὁ παράλληλος και παράγωνος “πολιτισμός τῆς ἀθεολόγητης ἀπειρίας μας”, κι ἀπό πίσω του ἐμεῖς μεθυσμένοι ἀπό τό πάθος τῆς ἀθεεί αὐτοθέωσης καί τῆς ἀποθέωσης. Ὡσάν ἕνα μηχάνημα (δημιούργημα) πού θά διέτρεχε ἀνά τόν κόσμο καί ἀνά τό σύμπαν, αὐτοπρογραμματισμένο, αὐτοδημιουργημένο, αὐτορυθμισμένο καί οὐσιαστικά αὐτοκαταστρεφόμενο.

Ἕνας ἄφρων ἀλαζονισμός, πού δέν καταφάσκει ἔλλογα, ἀλλά ἐπιχειριάζεται τίς προόδους καί τίς προσόδους καί τήν δεοντολογία κάθε φυσικότητας και κάθε τεχνητότητας. Καί οἱ μέν κατασκευές μας “ἀναγνωρίζουν” τόν δικό μας τεχνολογικό προγραμματισμό τους. Ἐνῶ ἐμεῖς;

Ἐμεῖς οἱ τάλανες! Θέλουμε νά ζοῦμε καθ᾽ ἑαυτούς, ὡσάν νά εἴμαστε αὐθύπαρκτοι καί αὐτοσυντηρούμενοι καί αὐτοζῶντες καί αὐτονοούμενοι, ἐρήμην ἀκόμη καί αὐτῆς τῆς στοιχειώδους αἴσθησης τῶν ὁρίων μας.

***

Η ΔΙΠΛΗ “τραγική ὄψη” τῆς θεοδώρητης ἐλευθερίας μας.

Ὁ “θεός” τοῦ σημερινοῦ κόσμου ἔχει δύο ὄψεις: ἀπό τήν μιά ἔχει τήν ἔπαρση τῆς προόδου, κι ἀπό τήν ἄλλη ἔχει τό πάθος τῆς καταστροφῆς. Αὐτή εἶναι ἡ “κεντρική ἰδέα” τῆς ἱστορίας μας καί τῆς οἰστρηλασίας μας.

Ἡ ἐλευθερία (αὐτό τό θεῖο καίριο συστατικό τῆς πλάσης μας) ―ἀντί νά ἀξιοποιεῖται ὡς δῶρο ἀνθρωπιᾶς καί ἀνθρωπινότητας― τό ἀποποιούμεθα καί τό μεταβολίζουμε καί τό ἀντιστρέφουμε σέ “τραγωδία τῆς ὕπαρξής μας”.

Ἡ ἁμαρτία, οἱ πολυποίκιλοι δικαιωματισμοί, ἡ κοσμικότητα καί ἡ ἀλαζονεία εἶναι οἱ πιό “τραγικές μετα-όψεις” τῆς θεολογικῆς μας ὕπαρξης.

Ἀντί νά ἀρχίσουμε νά τό καταλαβαίνουμε ―μετά ἀπό τόσες καί τόσες τραγωδίες― ἐμεῖς γογγύζουμε γιά τήν μοναδική ἀληθινή ὄψη τῆς ὕπαρξής μας, δηλαδή γιά τήν θεολογική ὄψη τῆς ὕπαρξής μας (στίς σκέψεις, στά λόγια καί στίς πράξεις τῆς ἄνευ Θεοῦ κοινωνικότητάς μας).

***

ΠΟΤΕ θά ἀρχίσουμε νά συλλογιζόμαστε ―ἔστω νά διερωτώμεθα― μήπως ὁ ἄνθρωπος φτιάχτηκε ἀπό τόν Θεό, γιά νά εἶναι “θεολογικό ὄν”; Ἀλλιῶς, τά προσεπικτώμενα πολιτισμικά καί συγχρονιστικά “μέσα” καταντοῦν κατοπτρισμός ἀντι-υπαρκτικός, ψευτίσματα κακογνωμίας καί ἐθελοθανατισμοῦ.

Ἐνῶ ἡ λογική καί ἡ ἐλευθερία, ἡ ἀνθρωπιά καί ἡ καλωσύνη, ἡ μετάνοια καί ἡ θεία λατρεία, ἡ ὀμορφιά καί ἡ δημιουργία, ἡ ἀγάπη καί ἡ φιλία ―στή φυσική τους διάσταση― εἶναι “ὄψεις” τῆς θεολογικῆς μας ὕπαρξης.

Ὅμως, ἐμεῖς σκεφτόμαστε, ποθοῦμε καί πράττουμε σέ πεῖσμα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖνος μᾶς φέρνει στήν ὕπαρξη καί μᾶς κρατάει στήν ὕπαρξη· κι ἐμεῖς ζοῦμε, σάν νά μήν ὑπάρχει ὁ ἀληθινός Θεός.

Εὐτυχῶς, πού μᾶς κρατάει ἀκόμη ὁ Θεός στήν ὕπαρξη, στήν μερική εἰρήνη, στήν ψυχική ἰσορροπία, στήν ὁριακή οἰκολογική ἰσορροπία. Ἄν δέν μᾶς κρατοῦσε ἡ ἄκτιστη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς ―μέ τόν ἐθελοεγωϊσμό μας, μέ τόν ἑαυτισμό μας, μέ τόν ἐθελοδαιμονισμό μας― θά τά καταστρέφαμε ὅλα.

***

Η ΠΙΟ ΑΝΙΑΤΗ ἀσθένεια εἶναι ὁ δικαιωματισμός.

Ὁ ὀδυνηρότερος αὐτισμός εἶναι ὁ ἑαυτισμός κι ὁ κακογνωμισμός.

Ἡ χειρότερη πυρηνική ἀπειλή εἶναι ὁ ἀλαζονισμός.

Ἡ πικρότερη παγκόσμια συμφωνία εἶναι ὁ ἁμαρτισμός.

Ἡ ἀπεχθέστερη παράνοια καί ἄνοια εἶναι ὁ πολύμορφος ἀθεϊσμός (ὁ πολυ-θρησκευτικός ἀθεϊσμός κι ὁ ἰδεολογικός ἀθεϊσμός εἴτε ὁ πρακτικός ἀθεϊσμός, ὄψεις τοῦ αὐτοῦ νομίσματος).

Καί ὅλα αὐτά “τά χειρότερα” εἶναι δικά μας ἐπιτεύγματα, δικά μας δημιουργήματα, δικά μας κατορθώματα, μέ σχεδιαστή τόν αἰώνιο ἐχθρό μας, τόν διάβολο, τόν ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνο.

Διάβολος ἴσον καταστροφισμός. Εἴτε ὁλοφάνερος εἴτε ὑποκρυπτόμενος, πίσω ἀπό συμβιβασμένα ἡμίμετρα μασκαρεμάτων.

***

ΟΠΟΥ ΒΛΕΠΕΤΕ προκλητές παθογένειες τῆς φύσης καί ψυχικές πανδημίες καί λοιμώξεις τῆς κοινωνικότητας, καταστροφές, θανατηφόρα μίση καί πολέμους, ἀδίστακτες ἐπιθέσεις καί ἀντεπιθέσεις ἑταιρειακῶν καί συνεταιρικῶν μεγασυμφερόντων, ἐπιθετικότητες καί φόνους, βία καί βιασμούς, ρυπαρεύματα καί ἀνηθικότητες, διαλυμένα σπίτια καί διαλυμένες κοινωνίες… ὅπου βλέπετε εὐτελισμό καί ἀπομειώσεις τῆς διανθρώπινης καί παναθρώπινης εὐαισθησίας… ὅπου βλέπετε ἀποδόμηση τῆς ἀληθινῆς θεολογικῆς ἀνθρωπιᾶς καί τῆς ἀληθινῆς θεολογικῆς ἀνθρωπινότητος… ὅπου λοιπόν τά βλέπετε αὐτά, ψάξτε κατά βάθος καί θά βρεῖτε πίσω τους ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους σέ καταφρόνηση καί ἀποστασία ἀπό τόν Θεό, ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους σέ συμμαχία μέ τόν διάβολο.

Ὁ διάβολος μόνος του δέν ἔχει ἐξουσία τίποτε νά πειράξει (θυμηθεῖτε τήν διήγηση μέ τόν δαιμονισμένο τῶν Γαδαρηνῶν καί τούς χοίρους).

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ―μέ τήν περήφανη κακογνωμία καί τήν ἀμετανόητη ἁμαρτία― δίνουμε στόν πειραστή τό δικαίωμα τῆς καταστροφικῆς συνεργασίας, τῆς καταστροφικῆς ἀπανθρωπιᾶς, τῆς καταστροφικῆς διαπολεμικῆς ἀνειρήνευσης, τῆς καταστροφικῆς οἰκολογικῆς καταστροφῆς. Μιά πολλαπλή φρικτή κόλαση, πρίν τήν αἰώνια φρικτή κόλαση.

***

ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ; Ὑπάρχει διαφυγή;

Ὅπου κι ἄν ἐξοκείλουμε, δέν μποροῦμε νά “ἀποκλείσουμε” τόν Θεό νά ἀποκαλύπτεται ἀγαπῶν, νά μᾶς ἀγαπᾶ ἀποκαλυπτόμενος στήν πιό ἀνερμήνευτη καί πραγματική στοργή Του γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά ὅλα τά σύμπαντα.

«Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον,
ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ δοῦναι…».

Καί μάλιστα, ὄχι γιά νά μᾶς ἐπιβάλει τήν ἐπιστροφή μας στή θεοβασιλεία Του.

Ἀλλά, καί σ᾽ αὐτήν τήν ἔσχατη συγκατάβαση τῆς φιλανθρωπίας Του, προκαλώντας καί προσκαλώντας τήν δική μας ἐλευθερογνωμοσύνη, πού ὁ ἴδιος θέλησε καί μᾶς χάρισε ὡς δομικό μας ἰδιοσυστατικό ἐλλογοποίησης:

«ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν
μή ἀπόλληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».

Μᾶς θέλει ἐθελόγνωμους «ἰδιοκτῆτες» τῆς πίστης μας σ᾽ αὐτόν, μᾶς καταξιώνει νά γίνουμε οἱ κτιστοί «συνιδιοκτῆτες» τῆς χαρισμένης σωτηρίας, ἱστορικοί κι ἐσχατολογικοί «συνιδιοκτῆτες» τῆς προαιώνιας ἄκτιστης ζωῆς Του.

Κανένα ἀνθρώπινο σύστημα ἤ ἐπινόημα δέν «φτιάχνει» ἀνθρώπους ἀπόλυτα ἐλεύθερους νά ἐπιλέξουν. Ἀκόμη καί στήν πλεονεκτικότερη προηγμένη φάση τῆς ἐνιστορίας μας, ὅλα τά συστήματα θέλουν νά παράγουν ὁπωσδήποτε ἐλεγχόμενες γνῶμες, ἀστυνομευμένους ἀνθρώπους, ἀνελεύθερες συνειδήσεις, κατευθυνόμενες “ἐλευθερίες”, παγιδευμένα “δικαιώματα”.

Ἤ τουλάχιστον ―ἀκόμη καί στήν πιό καταιγιστική προοδευτικότητα― δέν τολμοῦν οὔτε καί μποροῦν νά μᾶς σιγουρέψουν γιά τήν προστασία τῶν «προσωπικῶν δεδομένων» τῆς ἐνελευθερίας.

Ὅμως, ὁ Θεός ―ἐν ᾧ τά πάντα ζῇ καί κινεῖται― κι ὅταν μᾶς ἔφτιαξε καί τώρα πού μᾶς ὁλοκλήρωσε-ἔσωσε, μᾶς χάρισε τό προνόμιο τῆς ἐλευθερογνωμίας καί τό ἄθλημα τῆς ἐλευθεροπιστότητας, ἀπό τά πιό συναρπαστικά ὑπαρκτικά μας δεδομένα!

«Σοί παρακατατιθέμεθα τήν ζωήν ἡμῶν ἅπασαν καί τήν ἐλπίδα, Δέσποτα, καί παρακαλοῦμέν σε καί δεόμεθα και ἱκετεύομεν…». Μᾶς χαρίζει τό δικαίωμα ἡ κτιστή ζωή μας νά εἶναι διάλογος πίστης καί πιστότητας μαζί Του. Στήν προοπτική τῆς δικαίωσης, τῆς ἐθελομετοχῆς καί χαριτομετοχῆς στήν ἱστορική ἀποκάλυψή Του, στήν ἐκκλησιακή ἐθελομετοχή Του, στήν αἰώνια ζωή Του.

«…ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν…»!

***

«ΣΩΣΑΙ βουλόμενος τόν πλανηθέντα ἄνθρωπον, οὐκ ἀπηξίωσας δούλου μορφήν ἐνδύσασθαι· ἔπρεπε γάρ σοί τῷ Δεσπότῃ καί Θεῷ ἀναδέξασθαι τά ἡμῶν ὑπέρ ἡμῶν· σύ γάρ βαπτισθείς σαρκί, Λυτρωτά, τῆς ἀφέσεως ἠξίωσας ἡμᾶς· διό βοῶμέν σοι· εὐεργέτα Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα σοι» (στιχηρά ἑσπερινοῦ ἑορτῆς).

Ἡ ἀνθρωπότητα πλανήθηκε, ἀπώλεσε τήν ζωοποιό ἐνυπαρκτική της σχέση μέ τό Θεό, κι ὅμως ὁ Θεός δέν μᾶς καταφρόνησε. Ἔφθασε στά δικά μας μέτρα. Ὁ Κύριος καί Θεός μας προσέλαβε τελείως καί ἀναδέχθηκε τήν ἀνθρώπινη κατάστασή μας, γιά νά γίνει ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας μέ τόν ἀμεσότερο, ἐναργέστερο καί τελειότερο τρόπο. Τό φανέρωσε, πρίν ἀκόμη τό σωτήριο πάθος Του, ὅταν ἤδη μέ τό βάπτισμά Του ἄνοιξε τό δρόμο τῆς θεϊκῆς συγ-χώρεσής μας. Στόν θεανθρώπινο ἑαυτό Του κατάργησε τό δικό μας χώρισμα ἀπέναντί Του, ἀπέναντι στήν Ἁγία Τριάδα, πού χάρη στήν ἐνανθρώπηση μᾶς ἀποκαλύφθηκε, κι ἐμεῖς χάρη στόν ἐνανθρωπισμένο Θεό οἰκειωθήκαμε σ᾽ Αὐτήν.

«ΕΠΕΦΑΝΗ ὁ Σωτήρ, ἡ χάρις, ἡ ἀλήθεια, ἐν ῥείθροις τοῦ Ἰορδάνου καί τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ καθεύδοντας ἐφώτισε· καί γάρ ἦλθεν, ἐφάνη τό φῶς τό ἀπρόσιτον» (ἐξαποστειλάριο Θεοφανείων).

Ἡ μεθεκτή χάρη τοῦ Θεοῦ ξαναγίνεται ὁριστικά χάρισμά μας, μᾶς φανερώνει τήν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν δική μας ἀλήθεια. Τό ἀπρόσιτο (ἄκτιστο θεϊκό) φῶς μᾶς φωτίζει καί μᾶς ἐξάγει ἀπό τό σκότος καί τή σκιά (ὄχι μόνο τοῦ βιολογικοῦ, ἀλλά καί) τοῦ ὑπαρκτικοῦ αὐτομηδενισμοῦ.

«ΣΥ ΕΝ ΙΟΡΔΑΝΗ βαπτισθείς ὁ Σωτήρ ἡμῶν τά ῥεῖθρα ἡγίασας τῇ παλάμῃ τοῦ δούλου χειροθετούμενος καί τά πάθη τοῦ κόσμου ἰώμενος· μέγα τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας σου, φιλάνθρωπε Κύριε, δόξα σοι» (αἶνοι Θεοφανείων).

Μέχρι σήμερα ψάχνουμε (καί ἀναπροβάλλουμε) “σωτῆρες” τῶν ἐνιστορικῶν παθημάτων μας καί τῶν ἀνυπαρκτικῶν μας ἀδιεξόδων.

Ὅμως, βαπτισμένος ὁ Θεός καί Σωτήρας μας (δηλ. συγκαταβαίνοντας ἀκόμη καί σ᾽ αὐτό τό σκηνικό τῆς δικῆς μας χρείας), μᾶς φανέρωσε καί μᾶς συνένωσε στήν Τριαδική θεία χάρη καί ζωή Του.

«Μέγα τό μυστήριον τῆς οἰκονομίας σου…»

Τόσο θεϊκό καί τόσο φιλάνθρωπο τό μυστήριο ἀνακαίνισης τοῦ “οἴκου” Του, τοῦ «οἴκου» μας, τῆς θεόσωστης φύσης μας, τῆς θεόσωστης φυσικότητάς μας.

Πῶς νά μήν Τόν χαιρόμασε, νά μήν Τόν ἐπιποθοῦμε, νά μήν Τόν λατρεύουμε;

Ἡ τελειότερη καί ἀνθρωπινότερη “λογικότητά» μας εἶναι ἡ ἐκκλησιακή μας ἐθελούσια ταυτοποίηση-ἕνωση μαζί Του.

Σύν Θεῷ, εἴθε σάν κοινωνία νά ξαναβροῦμε τά Θεοφάνειά Του, νά ξαναβρεθοῦμε καί νά μήν χάσουμε τά Θεοφάνειά Του, τή δική Του θεοφανέρωση, παρουσία καί ζωή στήν χαρισματο-δική μας ἐνιστορική (κι ἐσχατολογική) διάρκεια.

14 Ἰανουαρίου 2024, ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων

† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

Πηγή: https://www.romfea.gr/