Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Σέ μαθητές καί ἐκπαιδευτικούς
(γιά τό ἀναπαλλοτρίωτο νόμισμα τοῦ πολιτισμοῦ μας)
ἀγαπητά μου παιδιά, νέοι καί νέες, ἀγαπητοί λειτουργοί τῆς παιδείας, καλή δημιουργική χρονιά μέ ὑγεία, χαρά καί κυρίως μέ κάθε εὐλογία τοῦ Χριστοῦ.
Εὐλογημένη ἀπό τό Θεό (γι᾽ αὐτό προσευχόμαστε καί τελοῦμε τόν Ἁγιασμό τῆς ἔναρξης).
Δημιουργική ἀπό ὅλους ἐσᾶς, πού ἀπαρτίζετε τήν ἐκπαιδευτική κοινότητα.
Δίχως τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἤ δίχως τή δική σας συνεισφορά, θά ἔχουμε “ἀναπηρία” παραγόντων.
Καί τό ἕνα καί τό ἄλλο ἔχουν τό ρόλο τους, τή σπουδαιότητά τους.
Δέν εἶναι ἰσοδύναμα οὔτε ἰσόκυρα, ἀλλά εἶναι ἀπαραίτητα καί τά δύο.
Ὁ Θεός νά μᾶς φωτίζει, ἀλλά κι ἐμεῖς νά θέλουμε νά προχωρήσουμε στή μάθηση.
Μιλάω ἁπλά, σέ μιά ἐποχή πού ὅλα ἔχουν γίνει πολυσυνθετικά.
Ὅμως, ἡ ὀμορφιά τῆς ζωῆς εἶναι ἁπλή. Ἡ ὀμορφιά τῆς μάθησης εἶναι ἀνάλαφρη.
Εἶναι ἀνάλαφρη, ὅταν ὑπάρχει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, κι ὅταν ὑπάρχει ἡ διάθεση νά κουρασθοῦμε, γιά νά προχωρήσουμε στή γνώση.
Γνώση, μάθηση, σχολική ἐκπαίδευση, σχολική κοινότητα, σχολική μονάδα, σχολική τάξη, ὅλα ὀμορφαίνουν, ὅταν μαζί μέ τή μάθηση σεβόμαστε κι ἀγαπᾶμε οἱ ἐκπαιδευτικοί καί οἱ μαθητές τούς ἄλλους μεταξύ μας.
Στή γλώσσα μας, ἐκπαίδευση καί μόρφωση, παιδεία καί διαμόρφωση πᾶνε μαζί.
Μόρφωση θά πεῖ διαμορφώνομαι σάν χαρακτήρας, σάν ἄνθρωπος, μέ ἐργαλεῖο τή μάθηση καί τή συμμετοχή στήν ἐκπαίδευση.
Μοῦ ἔλεγε ἕνας μαθητής μιᾶς σχολικῆς μονάδας, ὅταν τόν ρώτησα, “πῶς παιδί μου βλέπεις τό γυμνάσιο; Δύσκολο; Εὔκολο;
Εὐχάριστο; Δυσάρεστο;”
Ξέρετε, τί μοῦ ἀποκρίθηκε;
“Γιά νά σέ ἐντυπωσιάσει ἕνα μάθημα, Σεβασμιώτατε, αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τόν καθηγητή. Πόσο ὄμορφα τό παραδίδει, πόσο ἐνδιαφέρον προκαλεῖ στούς μαθητές ἡ διδασκαλία του καί κατά πόσο ζεῖ αὐτό πού διδάσκει”.
Μάλιστα. Ἀκόμη καί σήμερα, πού οἱ ἐκπαιδευτικοί δουλεύετε “φορμαρισμένοι” σέ πλατιά κι ἀνοιχτά προγράμματα νεωτερισμοῦ, τό πιό σπουδαῖο εἶναι νά ἀγαπᾶτε τό ρόλο σας, νά ἀγαπᾶτε κι αὐτούς μέ τούς ὁποίους προχωρᾶτε μαζί, γιά νά τούς μορφώσετε, νά τούς διαμορφώσετε, νά τούς βοηθήσετε νά μάθουν καί νά προσφέρουν στήν κοινωνία.
Μόνο, ὅταν ἀγαπᾶς, σέβεσαι ἀληθινά τά ὅρια τοῦ μαθητῆ (κι ὁ μαθητής τῶν συμμαθητῶν του). Μόνο, ὅταν ἀγαπᾶς, τροφοδοτεῖς τήν ἐλεύθερη φιλοτιμία κάθε μέλους τῆς ἐκπαιδευτικῆς κοινότητας.
Ἐδῶ ἀκριβῶς ὑπάρχει μιά “χρυσή τομή”.
Εἶναι ἡ ὀμορφιά τῆς παράδοσης, ἡ ἀξία τῆς παράδοσης, ἡ φυσικότητα τῆς παράδοσης.
Ὅσο κανείς ἐκβιάζεται νά κάνει ἅλματα καί ὅλο ἅλματα καί μόνο ἅλματα, πέρα ἀπό τή δοκιμασμένη φυσικότητα τῆς ἀνθρωπιᾶς καί τή δοκιμασμένη φιλοτιμία τῆς ἀρετῆς, τότε διακινδυνεύει νά σπρώχνει ὁλοένα στό κενό τούς ἀποδέκτες, νά βρεθεῖ κι αὐτός μαζί τους στό κενό.
Σήμερα, ἔχουμε ὁλοένα καί νέες ἀνέσεις σέ σχήματα μόρφωσης πού ἀκόμη δέν δοκιμάστηκε ἡ ἀποτελεσματικότητά τους στή δόμηση ἤ στήν ἀποδόμηση κάθε ἀνθρώπινου παράγοντα καί τῆς κοινωνίας ὅλης. Νομίζουμε ὅτι κάνουμε ἅλματα πρός τό καινό μέ “αι”, τό καινούργιο, πρός τίς καινοτομίες. Ἀλλά δυστυχῶς κάνουμε ἅλματα τεράστια πρός τό κενό μέ “ε”.
Τό διαπιστώνουμε μέ τήν αὐξανόμενη μεταδιαφωτισμένη καί μετανεωτεριστική ραγδαία παραγωγή θυτῶν καί θυμάτων ἀντικοινωνικότητος, ἀτομικότητος, βίας, ἀδικοπραγίας, ἀπόπτωσης. Μέ χίλια δυό προσχήματα “αὐτοδικαίωσης” πού καταπατᾶ καί τή δικαιοσύνη καί τά δικαιώματα κάθε ἄλλου συνανθρώπου καί τά δικαιώματα μιᾶς γνήσιας διακοινωνίας.
Κατά βάθος (σύμφωνα μέ τήν ἀνθρωπολογία τῆς φωτισμένης πείρας τῶν προγόνων καί τῶν ἁγίων μας) καί οἱ θύτες καί τά θύματα τῆς διατρέχουσας ἀντικοινωνικότητας εἶναι ὅλοι θύματα μιᾶς ἐθελούσιας ἀπόδυσης τῆς ἀληθινῆς ἀνθρωπιᾶς.
Ἀληθινή ἀνθρωπιά μᾶς ἔδειξε ὁ Χριστός μας, ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνει ἡ ἀποκατάσταση, ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωντάνια, τό “μέτρο” τῆς ἀληθινῆς ἀνθρωπιᾶς. Κι αὐτήν τήν ἀληθινή ἀνθρωπιά θέλησαν νά τήν παραδεχθοῦν καί νά τήν φανερώσουν ἐπίσης ὅσοι Τοῦ ἔμοιασαν, πού κάθε μέρα παρελαύνουν ὄχι μέ σημαῖες καί πανώ, ἀλλά μέ τήν ἀξιοθαύμαστη ὀμορφιά τῆς χριστοποιημένης ζωῆς τους.
Βάλτε, σᾶς παρακαλῶ, τόν ἅγιο Παΐσιο τῆς ἐποχῆς μας δίπλα σέ κάθε “δικαιωματιστή” τῆς ἐποχῆς μας, καί θά διαπιστώσετε πόσο πλεόνασμα ἀνθρωπιᾶς εἶχε ὁ πρῶτος, καί πόσο ὑστέρημα ἀνθρωπιᾶς διεκδικεῖ ὁ δεύτερος.
Γι᾽ αὐτό μιλῶ γιά τή ρήτρα τῆς γενναίας παράδοσης, τῆς ὄμορφης παράδοσης, τῶν σταθερῶν θεμελίων γιά τήν ἐποικοδόμηση μιᾶς παιδείας γνώσεων καί ἀρετῆς.
Μέ αὐτές τίς σκέψεις σέ ἀνοιχτή διακοινωνία καρδιῶν καί συνειδήσεων χαιρετίζω ἐγκάρδια τό φετινό ξεκίνημα τῆς νέας ἐκπαιδευτικῆς χρονιᾶς γιά κάθε σχολική μονάδα τῆς ἐπαρχίας μας.
Καί προσδοκῶ ἀπό κάθε μαθητή καί κάθε μαθήτρια, ὅπως κι ἀπό κάθε ἐκπαιδευτικό, νά συνεισφέρουν τή δική τους πολύτιμη φιλοτιμία στή σχολική κοινότητα, εὐχόμενος νά καρπωθοῦν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί νά προκόψουν εὐλογημένα στήν πορεία καί τῆς μάθησης καί προπαντός τῆς (δια)μόρφωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου