Απεβίωσε άλλος ένας διάκονος της καταλλαγής!

Μετά ἀπό πολυώδυνη ταλαιπωρία χρόνων, ἕνας εὐλογημένος ἀκρίτας ἐφημέριος, ὁ πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Ἰγνατιάδης ἀπεβίωσε μετακληθείς στήν ἀληθινή ζωή, καθώς ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρταζε τήν ἀποτομή τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ὅπως εἶπα στόν ἐπικήδειο, γιά παράκληση τῶν οἰκείων, τῶν συγκληρικῶν καί τῆς συμπενθούσης Γουμένισσας, ἦταν ἐνσυνείδητα ἄλλος ἕνας “διάκονος τῆς καταλλαγῆς” (Β΄ Κορ. κεφ. ε΄), τήν ὁποία ὑπηρέτησαν πρωτίστως οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι καί τόσοι κληρικοί.

 

Τό σκήνωμα τοῦ κοιμηθέντος κληρικοῦ μας μεταφέρθηκε στό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Γουμένισσας, ὅπου ἱεράτευε ἐπί πάρα πολλά ἔτη ὡς προϊστάμενος, συνυπηρετώντας καί σέ ἄλλες θέσεις διοικητικῆς εὐθύνης τῆς Μητροπόλεως. Ἱερεῖς ἀνεγίνωσκαν ἀλληλοδιαδόχως τό ἱερό Εὐαγγέλιο πρό τοῦ σκηνώματός του, τό πρωί τῆς 29/08 τελέστηκε θεία Λειτουργία, καί τό μεσημέρι τελέσαμε τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία συμπαραστατούμενοι ἀπό ἄλλους κληρικούς καί πολλούς Γουμενισσιῶτες.

Ἐπί 40 ἡμέρες στήν Ἱ. Μονή Παναγίας Γουμένισσας καί στήν Ἱ. Μονή Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Εἰρήνης Γρίβας θά μνημονεύεται λειτουργικά διαρκῶς, καθ᾽ ὑπόδειξή μας, ὡς ἐλάχιστο χρέος ἀγάπης γιά τόν ἀποιχόμενο ἐκλεκτό μας κληρικό. Ἔτσι λοιπόν λειτουργικά κι ἐμεῖς ὡς Ποιμενάρχης καί οἱ συλλειτουργοί μας πρεσβύτεροι (καί ὄχι μόνο οἱ ἱερομόναχοι γιά 40 ἡμέρες) θά ἀνταποδίδουμε καί θά συνεπιτελοῦμε τήν διακονία τῆς ἐν Χριστῷ αἰώνιας καταλλαγῆς τοῦ κοιμηθέντος πρός τόν Θεό (πρβλ. Β΄ Κορ. ε΄, 18-21).

Ὡς ἐλάχιστο ἀντίδωρο τιμῆς καί εὐλογίας στή μακαρία μνήμη του συνθέσαμε ἐμπόνως καί μέ προπέμψιμες γιά τήν ψυχή του τίς πατρικές μας εὐχές λόγο εὐγνώμονος μνημοσύνης καί συνάμα συμπαράστασης τῶν συμπενθούντων καί διδαχῆς γιά τούς στενά καί εὐρύτερα οἰκείους του, ὅλη τήν τοπική Ἐκκλησία.

***

Προπέμποντες ἕνα φιλότιμο κληρικό μας

“Διό καί φιλοτιμούμεθα,
εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδημοῦντες,
εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι”
(Β΄ Κορ. ε΄, 9)

Στήν πορεία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας βίου, μόλις κλείσαμε τόν ἑορταστικό κύκλο γιά τήν Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Μητρός τοῦ Θεοῦ μας, τῆς Μητέρας τῆς σωτηρίας μας.

Δέν προλάβαμε νά τιμήσουμε καί μιάν ἄλλη κοίμηση, μαρτυρική, προφητική, προεξαγγελτική τοῦ σωτηρίου Πάθους τοῦ Κυρίου, τήν ἀποτομή τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Δέν προλάβαμε νά “κλείσουμε” τό παρερχόμενο ἐκκλησιαστικό ἔτος…
καί ἰδού, μᾶς προέκυψε ἡ κλαυθμηρή προσέγγιση στό μυστήριο ἑνός δικοῦ μας ἀνθρώπου, πολύ δικοῦ μας ἀνθρώπου, ἑνός ἱερέως τῆς Μητροπόλεώς μας, ἑνός παλαιοῦ ἐφημερίου, ἑνός πολυαγαπημένου ἀνθρώπου τῆς Γουμένισσας, τοῦ εὐλογημένου καί μακαρίου Πρωτοπρεσβυτέρου παπα-Δημητρίου Ἰγνατιάδη.

Σήμερα, τό Εὐαγγέλιο (ἀπό τόν Ματθαῖο) ἀναφερόταν στήν ἰδιαίτερη κλήση τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἀνδρέα, τοῦ Ἰάκωβου καί τοῦ Ἰωάννη στήν “ἁλιεία ἀνθρώπων” γιά τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Σ᾽ αὐτό εἶχε κληθεῖ κατά τήν ἀνεξιχνίαστη πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὁ μακάριος παπα-Δημήτρης. Καί τίμησε τήν κλήση τοῦ Θεοῦ μέ τήν ὑπομονή τῆς φιλοτιμίας του.

Σήμερα πάλι ὁ Ἀπόστολος (ἀπό τήν Β΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή) ἀναφερόταν στήν καταλλαγή, στή συμφιλίωση μέ τό Θεό (μέ τήν Ἁγία Τριάδα) πού προσφέρει ὁ Κύριος μέ τήν ἐνανθρώπηση καί τή θυσία Του. Καί μιλοῦσε γιά τήν “διακονία τῆς καταλλαγῆς”, ὅτι ἡ Ἐκκλησία καί οἱ κληρικοί εἰδικά διακονοῦμε τήν καταλλαγή αὐτή. Αὐτός εἶναι ὁ ρόλος μας, νά συμφιλιώνουμε τούς ἀνθρώπους μέ τό Θεό, μέ τήν ἕνωσή τους καί τήν ταύτισή τους μέ τό Χριστό, μέ τόν ἐνανθρωπισμένο Θεό.

Φοβερή αὐτή ἡ τριπλή σύμπτωση.

Τιμοῦμε τήν ἀποτομή τῆς κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου, καί κηδεύουμε ἕναν βαθιά ταλαιπωρημένο κληρικό μας!

Μνημονεύουμε τήν κλήση τῶν Ἀποστόλων, καί προπέμπουμε ἕναν ἄνθρωπό μας καλεσμένο στή συνέχεια τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου, μέσα ἀπό τήν ὑπακοή στόν Ἐπίσκοπο-διάδοχο καί στήν ἱερατεία!

Μνημονεύουμε τήν καταλλαγή πρός τό Θεό Πατέρα πού μᾶς χάρισε ὁ Κύριος μέ τή θυσία Του, τήν συγχώρηση στό χῶρό Του, καί κηδεύουμε ἕναν κληρικό, ὑπηρέτη τῆς καταλλαγῆς αὐτῆς!

Πόσους καί πόσους κοινώνησε, διάβασε, βάπτισε, πάντρεψε, ἐξομολόγησε, συμβούλεψε, εὐεργέτησε, ἐξυπηρέτησε, καθοδήγησε, κήδεψε, γιά πόσους καί πόσους προσευχήθηκε. Δέν μετριοῦνται.

Τούς ἔχει μετρημένους ὁ φύλακάς του ἄγγελος ἐν Πνεύματι. Τούς ἔχει ἀναγραμμένους ὁ Θεός καί Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός στό “βιβλίο τῆς ζωῆς”. Μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Γουμένισσας καί προπαντός μέ τή σφραγίδα τῆς Παναγίας μας τῆς Γουμένισσας, τῆς ἐλπίδος καί καταφυγῆς του.

Νά σᾶς τό πῶ κι αὐτό. Σέ μιά πολύ ὀδυνηρή καί κρίσιμη καμπή τῆς πονεμένης ζωῆς του ὡς ἀνθρώπου, μόλις παραβγαίνοντας τή γειτονική ἐνορία τοῦ Στάθη, εἶδε ὁλοζώντανη τήν Παναγία μας δίπλα στό προσκυνητάρι τοῦ δρόμου. Καί ἡ πάντων Ἐλπίς, ἡ πάντων Χαρά, ἡ Πάναγνος Μητέρα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἔδωσε παράκληση, παρηγορία, θάρρος, ὑπομονή, καρτερικότητα, νέα προοπτική. Ἦταν αὐτά πού τόν κρατοῦσαν στή Γουμένισσα.

Δέν γεννήθηκε ἐδῶ. Ἀλλά ἦταν τόσο ταυτισμένος μέ τοῦτον τόν εὐλογημένο τόπο τῆς Παναγίας καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὡσάν νά εἶχε γεννηθεῖ ἐδῶ. Ἐδῶ “ἀνδρώθηκε” ἡ ἱερατεία του, ἐδῶ ὡρίμασε ἡ ἐκκλησιαστική του ἀνέλιξη, ἐδῶ πρόκοψε ἡ ψυχή του, ἐδῶ φανερώθηκε ἡ ὀμορφιά τῆς καρδιᾶς του, ἐδῶ κοπίασε καί πόνεσε σάν ἄνθρωπος, σάν ἱερέας, στά ὡριμότερα καί δυσχερέστερα χρόνια τοῦ βίου του…

Ἔγγαμος, πατέρας τριῶν παιδιῶν, παππούς μέ ἐγγόνια. Τριάντα χρονῶν, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1970, χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος ἀπό τό μακαριστό Μητροπολίτη Κιλκισίου Χαρίτωνα. Ἐπί ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Χαρίτωνος καί ἐπί ἡμερῶν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἀμβροσίου, ὑπηρέτησε στίς ἐνορίες Γαλλικοῦ, Μυριόφυτου, Ἀξιοχωρίου καί Γουμένισσας. Τόν ἀνεῦρον ἐδῶ τό 1991, ὅταν ἐνθρονίστηκα στή Γουμένισσα, καί ἐπί τῶν ἡμερῶν μας διῆλθε τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἱερατείας του, 50 χρόνια καί πλέον.

Ἦταν λειτουργικός καί συνεπής στά ἱερατικά του καθήκοντα. Κι αὐτό τοῦ προσπόρισε μιάν κατανυκτική εὐλάβεια, τέτοια, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά κρατήσει τή συγκίνησή του καί νά γίνεται αἰσθητό τό κλάμα του στήν ἀνάγνωση τῶν Εὐαγγελίων τοῦ σωτηρίου Πάθους τοῦ Κυρίου μας! Ἔκλαιγε, διότι ζοῦσε τόν Σωτήρα, διότι ἦταν συνειδητά ἱερέας καί λειτουργός. Προσέφερε σέ ὅλους τούς ἄλλους αὐτό πού λαχταροῦσε νά ζήσει ὁ ἴδιος σάν πατέρας… (καί ἡ ἀποστέρηση τόν γέμιζε βάσανα, τοῦ προκάλεσε σακχαροδιαβήτη, τόν ἔφτασε μέχρι τόν ἀκρωτηριασμό τῶν δύο ποδῶν του, ἕνα ὑπομονετικό ἀφόρητο μαρτύριο ψυχῆς καί σώματος τά τελευταῖα του χρόνια…). Ἦταν πονεμένος ἄνθρωπος, πολύ πονεμένος ἄνθρωπος, κι ἄς κρατοῦσε τόν πόνο του στό φυλακτήριο τῆς καρδιᾶς. Γι᾽ αὐτό καί ἀξιώθηκε νά δεῖ τήν Παναγία μας, ὅπως σᾶς τό εἶπα.

Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ τρόπος πού μέ πλησίαζε παρακλητικά γιά νά μέ παρακαλέσει νά μήν εἶμαι αὐστηρός μέ τίς ἀπροσεξίες καί ἀμέλειες τῶν διακόνων. Ὅταν τοῦ ἀπαντοῦσα ὅτι κατ᾽ ἰδίαν τά λέω καί δέν τούς ντροπιάζω, οὔτε τήν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας οὔτε ἐνώπιον τοῦ κόσμου, ἡ ἀπάντηση ἦταν ἀφοπλιστική: «Τά βλέπω τά παιδιά ὅτι σκύβουν τό κεφάλι τους στενοχωρημένα». «Πῶς θά μάθουν;» «Ὁ χρόνος σέ κάνει νά τά μαθαίνεις ὅλα αὐτά πού πρέπει».

Πρός τά ἔξω ἦταν πραΰθυμος. Ἦταν συνεπής, μέ μιά δυναμικότητα ἔκτυπη καί στή μόρφωσή του καί στή διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα του. Ἄνθρωπος πεπειραμένος, καί γάρ πεπειρα(σ)μένος, δοκιμασμένος. Ἦταν ἐξ ἀρχῆς εὐήκοος καί συνετός ἀπέναντι τῆς Μητροπόλεως. Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε καί τόν τίμησαν οἱ προγενέστεροι Μητροπολίτες μέ τήν ἐμπιστοσύνη τους καί τήν σταδιακή ταχεία προαγωγή του σέ κομβικές ἐνορίες, ὅπως τελικά ἡ Γουμένισσα. Γι᾽ αὐτό κι ἐγώ τόν τίμησα δημοσίως στίς 17 Αὐγούστου τοῦ 2018, στό πανηγύρι τῆς Παναγίας μας.

Ἦταν σέ ὅλη του τή ζωή καλόψυχος, πολύ καλόψυχος, καταδεκτικός καί προσηνής ἀπέναντι στούς συγκληρικούς του καί σέ ὅλους τούς συνεργάτες του. Καλλιεργημένος καί εὐπρεπής, ποτέ φαντασμένος, ἀποτελοῦσε ἕνα ἁπλό καί ὄμορφο ἀποτύπωμα τῆς ἀκριτικῆς καλοψυχίας τοῦ λαοῦ μας, ἐδῶ στά σύνορα.

Τοῦ ἀναθέσαμε νά ἐξομολογεῖ σέ ἀκριτικές Ἐνορίες καί τό πραγματοποίησε μέ ποιμαντική εὐαισθησία καί ἀκεραιότητα. Γιά χρόνια διατέλεσε ἐκλεκτό μέλος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Συμβουλίου, ἀλλά καί τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου, δηλαδή σέ πολύ ὑπεύθυνα διοικητικά καί ἐποπτικά ὄργανα. Προσηνής πρός ὅλους (γι᾽ αὐτό καί εἶπα ὅτι ταυτίστηκε μέ τόν τόπο πού διακόνησε τόσα χρόνια), προσφερόμενος καί προσφέροντας, χωρίς νά διεκδικεῖ.

Περιστόλισε τή Γουμένισσα (μέ τή φιλοτιμία βεβαίως δωρητῶν, ἀλλά καί μέ τή δική του διοικητική πρόνοια) μέ τά παρεκκλήσια τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, τοῦ Ἁγίου Τρύφωνος, τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης. Καί εἶχε τήν ἀποφασιστική εὐτολμία νά συνεργάζεται μέ τούς ἐδῶ Πολιτιστικούς Συλλόγους δημιουργικά. Πολύ σπουδαῖο ἐπίσης ἦταν καί τό ξεκίνημα τῆς συντήρησης καί ἀποκατάστασης τοῦ Ἁγίου Γεωργίου (ἀπό ὅπου τόν προπέμπουμε σήμερα). Ἀπαιτοῦσε μεγάλη μακροθυμία καί πολλήν ἀνεκτικότητα γιά τόν ἴδιο, καί δέν δίστασε νά τά προσφέρει μέ τήν ἀφελότητα τῆς ψυχῆς του.

Τό δυσκολότερο, ὅμως, γι᾽ αὐτόν ἦταν ἡ μακρά καταληκτική πορεία τοῦ βίου του, μέ τόν ἀκρωτηριασμό τῶν δύο ποδῶν του, μέ τόν ἀποκλεισμό του στό σπίτι, αὐτή ἡ ἀφόρητη ἄθληση τόσων χρόνων.

Ἄν δέν εἴχαμε τήν πίστη καί τήν βεβαιότητα τῆς Ἐκκλησίας·
καί μέναμε μέ τήν ἀπατηλή καί ἐξευτελισμένη κοινή ψευδαίσθηση ὅτι μόνο ὁ παρών βίος ἀξίζει καί ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἐκμηδέμιση καί λήξη τῶν ἐπιγείων βασάνων…
τότε, ἴσως σήμερα νά καλοτυχίζαμε τόν παπα-Δημήτρη μας πού ἀπαλλάχτηκε ἐπιτέλους ἀπό τίς ὁριακές ταλαιπωρίες τοῦ βίου. Ναί. Οἱ πιό πολλοί τό λέτε αὐτό μυστικά μέσα σας, ἴσως καί μέ τά χείλη σας: “Ἐπιτέλους, θά παύσει νά ταλαιπωρεῖται”. Ἀνθρώπινο εἶναι νά τό λέμε.

Ὅμως, πρίν ἀπό λίγες μέρες ψέλναμε στήν Παναγία μας ἕνα πολύ σπουδαῖο τροπάριο (καί ποιό δέν εἶναι σπουδαῖο;).

Μᾶς χρειάζεται σήμερα, γιά νά φιλοσοφήσουμε τόν πόνο μας γιά τόν παπα-Δημήτρη. Ψέλναμε λοιπόν στήν Παναγία:

«Ζωῆς ἀϊδίου καί κρείττονος, ὁ θάνατός σου γέγονε διαβατήριον, Ἁγνή· ἐκ τῆς ἐπικήρου πρός θείαν ὄντως καί ἄρρευστον μεθιστῶν σε, ἄχραντε· ἐν ἀγαλλιάσει τόν Υἱόν καθορᾶν σου καί Κύριον» (δ΄ ᾠδή Α΄ κανόνος τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως).

Τί σημαίνει αὐτό τό τροπάριο;

Ὁμολογοῦμε αὐτό πού πιστεύουμε σάν Ἐκκλησία, αὐτό πού βεβαιωθήκαμε μέ τά τόσα θαύματα τῆς μεταθανάτιας παρουσίας Της, αὐτό πού ἔζησαν π.χ. οἱ Ἅγιοι τῆς ἐποχῆς μας ἀπό τήν πραγματική παρουσία τῆς Παναγίας:

«Ὁ θάνατός σου, Ἁγνή, ἔγινε διαβατήριο γιά τήν αἰώνια καί ἀνώτερη ζωή· σέ μετέστησε ἀπό τό βασανισμένο βίο πρός τήν θεϊκή καί άναλλοίωτη ζωή· (καί αὐτή εἶναι) νά βλέπεις καί νά χαίρεσαι τόν Υἱό σου καί Θεό σου».

(Μέ τήν κοινωνούμενη ἐμπειρική γνώση τῆς Ἐκκλησίας) τό ξέρουμε καί τό χαιρόμαστε ὅτι ἡ Παναγία μας πέθανε καί δέν ἔσβησε, ἀλλά “μετέστη πρός τήν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς”.

Καί μᾶς θυμίζει ἡ Παναγία μας ὅτι “ἡ ζωή ἡμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ” (ἀπό τό βάπτισμα καί μετά), ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας (καί γι᾽ αὐτό εἶναι ἡ αἰώνια ἀνάστασή μας).

Αὐτό παρακαλοῦμε σήμερα καί προσευχόμαστε γιά τόν πονεμένο μας παπα-Δημήτρη, γιά τόν ἀγαπημένο μας παπα-Δημήτρη, γιά τόν δικό μας παπα-Δημήτρη, πού τώρα τόν προπέμπουμε πρός τήν αἰώνια καί χαρούμενη ζωή, πρός τόν Χριστό μας καί τήν Παναγία μας καί τόν Ἅγιο Γεώργιό μας καί τούς ἄλλους Ἁγίους τῆς ἐνόριας Γουμένισσας.

Ὁ Κύριός μας νά σέ ἀναπαύσει στήν ἀφθαρσία τῆς βασιλείας Του, μακαριστέ παπα-Δημήτρη, εὐλογημένε συλλειτουργέ καί τιμιώτατε συνεργάτη μας.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

Πηγή: romfea.gr