Η πίστη είναι σχέση και μια μορφή εκδήλωσης της σχέσης αυτής είναι η λατρεία μέσο των μυστηρίων της Εκκλησίας.
Αυτή την υπέρτατη σχέση καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε και να
θέσουμε νέα θεμέλια για την ωφέλεια της ψυχής μας μέσο της καρποφορίας
του πνευματικού αγώνα.
Αλήθεια όμως ποια είναι η σχέση που έχουμε με τον ίδιο το βασιλιά της δόξης και σωτήρα Χριστό;
Κάθε σχέση που αναπτύσσουν οι άνθρωποι έμμεσα η άμεσα παίρνει κάποιον χαρακτηρισμό.
Η σχέση δυστυχώς με τον Χριστό αποκτά χαρακτήρα συναλλαγής και φαρισαϊσμού, ενώ θα έπρεπε να είναι σχέση προσφοράς και απροϋπόθετης δοτικότητας, αγάπης και λατρείας προς τον ίδιο τον δημιουργό.
Η ώρα της προσευχής γίνεται ώρα συναλλαγής: Τι θα κάνω για να μου δώσεις, και αν μου πάρεις σε απορρίπτω. Με λίγα λόγια εκείνη την ώρα γινόμαστε ειδωλολάτρες, δε μιλάμε στον Χριστό αλλά σε κάποιον αόρατο, δημιούργημα της φαντασίας μας που απλά το πλάθουμε στα δικά μας μέτρα για να μην ταράξουμε τον εγωισμό μας.
Αυτόν τον Θεό απορρίπτουν οι άθεοι και καλά κάνουν διότι τέτοιος Θεός απλά δεν υπάρχει. Έναν Θεός που δεν μου κάνει τα χατίρια του εγωισμού μου παύει να υπάρχει για μένα, άρα το γυρνάω στην αθεΐα. Οι άθεοι αγνοούν το Θεό όπως πραγματικά είναι, απορρίπτουν κάποιον Θεό του μυαλού τους. Αν γνώριζαν πραγματικά το Χριστό τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δεν θέλω τον Χριστό στις μέρες μας μεταφράζεται “δεν τον γνωρίζω”. Ζούμε στην ουσία προ-χριστιανικά χρόνια και η μάθηση κατήχησης είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Στην επιλογή του αθεϊσμού σαν φίλαυτο αποτέλεσμα αποκαλύπτεται η αποκορύφωση της υπέρτατης προσωπικής πλάνης με εγωιστικά μέσα και σταθμά.
Με την ίδια λογική απορρίπτω τον πατέρα που με έφερε στον κόσμο, διότι δεν μου κάνει ότι θέλω. Εκεί σπάνε και τα θερμόμετρα της έπαρσης και της φιλαυτίας. Εμείς όμως ελέγχουμε τη ζωή μας μόνο στο πλαίσιο της ελευθερίας επιλογών και όχι της βαθύτερης πνευματικής γνώσης προς ωφέλεια. Τι είναι ωφέλιμο για εμάς το γνωρίζει ο Θεός, τώρα αν θα το επιλέξουμε αυτό έγκειται στην ελευθερία επιλογής που μας έχει δώσει ως δώρο. Δηλαδή να πάρω θέση στην απόφαση.
Η αληθινή πραγματική σχέση με τον Χριστό είναι ένα μεγαλείο. Σχέση προσωπική και αναλογική στο δρόμο προς την αλλαγή και τη Θέωση, όπου σε αυτό τον δρόμο συναποφασίζει ο άνθρωπος με τον Θεό την εξέλιξη της διαδρομής.
Τον λατρεύεις όχι για την αποκλειστικότητα της σωτηρίας, αλλά γιατί είναι Πατέρας, δημιουργός, φως, αλήθεια και ζωή που σου δίνει ακόμα και η αναπνοή του περνάει από εκείνον. «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριο».
Ας θυμηθούμε τα λόγια του πατρός Παϊσίου όταν προσευχόταν σε μικρή ηλικία και έλεγε: “Ακόμα και άνθρωπος να είσαι Χριστέ μου αξίζει να σε αγαπήσω και να αφιερώσω την ζωή μου για σένα”. Η πρόταση αυτή ξεχειλίζει από αγάπη και ρευστοποίηση του εαυτού μας, ώστε να δοθεί σε κάτι απόλυτα, χωρίς συμφωνίες και προκαταλήψεις. Είναι εκείνος που σε έφερε στον κόσμο ως καρπό αγάπης και δημιουργίας.
Ο Χριστός δεν σώζει για αυτά που κάνει αλλά για αυτό που είναι. Η σχέση λοιπόν μαζί του και ο δίαυλος επικοινωνίας περνάει πρώτα από την ταπείνωση και τη μετάνοια, για να αρχίσει η ακτινοβολίας της σχέσης αυτής. Το πρώτο βήμα είναι να αφεθούμε στη σχέση ώστε να μπορέσουμε να αντικρίσουμε τις αποκαλύψεις Του στη ζωή μας και να τις χρησιμοποιήσουμε για ωφέλεια.
Η σχέση με τον Χριστό είναι προσωπική και το άνοιγμα σε εκείνον γίνεται μαζί Του: “ Κύριε εάν θέλεις δύνασαι με καθαρίσαι, γενηθήτω το θέλημα σου εν εμοί”. Το δεύτερο σκέλος μπορεί να έχει και δυσάρεστες συνέπειες, αλλά αυτές είναι στο πλαίσιο της σωτηρίας και της ωφέλειας μας να προσπελάσουμε το στάδιο της κάθαρσης και φώτισης ώστε να βιώσουμε τη Θέωση ως ευχαριστιακή και οντολογική κατάσταση και όχι ως κατάκτηση και κέρδος.
Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά το σίγουρο είναι πως τα ροδοπέταλα και οι δόξες είναι στο τέλος της διαδρομής όταν προσπεράσεις ως πραγματικός αγωνιστής τις δυσκολίες. Τότε ο Κύριος θα σε στεφανώσει με την δόξα του.
Η πορεία του ανθρώπου προς τη Θέωση δεν μπορεί να παρακάμψει τον Σταυρό. Για αυτό και ο Χριστός κάνει σταυρική υποδοχή στον άνθρωπο. Χωρίς σταυρό, ανάσταση δεν υπάρχει.
Ανοίγουμε την καρδιά μας να μπει ο Χριστός μέσα μας και εμείς σε εκείνον. Έτσι δομείται η σχέση και έχει ωφέλιμα. Αυτό συμβαίνει στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όπου παίρνουμε Χριστό μέσα μας, για να μας φωτίσει και να αγιάσει τον αγώνα μας. Η Θεία κοινωνία είναι αυτή που καλούμαστε να μετέχουμε και να γίνουμε κοινωνοί της θείας χάριτος.
Μπαίνω σε μια σχέση σημαίνει αφήνω κάτι πίσω μου. Αυτό που θα αφήσουμε θα είναι ο παλιός μας εαυτός και τα πάθη που μολύνουν την ύπαρξή μας και της κόβουν το δρόμο προς τη σωτηρία.
Εδώ έρχεται και το μυστήριο της εξομολόγησης. Αφήνουμε και πετάμε τον παλιό μας εαυτό, ώστε η σχέση μας με το Χριστό να γίνεται όλο και περισσότερο αποκαλυπτική.
Ας αφεθούμε λοιπόν σε αυτή την υπέρτατη προσωπική σχέση μεταμόρφωσης και σωτηρίας. Ο θάνατος μπορεί να είναι κοντά και εάν είναι αιφνίδιος αλίμονο μας, διότι δε θα μπορέσουν να υπάρξουν περιθώρια για μετάνοια.
Όταν κάποτε ένας μοναχός είδε, μετά από μεταθανάτια εμπειρία, τι θα περάσει η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατο κλείστηκε στο κελί του 12 χρόνια κλαίγοντας.
Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την ψυχή μας στην υπέρτατη αυτή σχέση με τον Κύριό μας;
Η ευθύνη της πρόσκλησης αυτής, όπως και η σχέση είναι προσωπική.
Καλό αγώνα !
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Αλήθεια όμως ποια είναι η σχέση που έχουμε με τον ίδιο το βασιλιά της δόξης και σωτήρα Χριστό;
Κάθε σχέση που αναπτύσσουν οι άνθρωποι έμμεσα η άμεσα παίρνει κάποιον χαρακτηρισμό.
Η σχέση δυστυχώς με τον Χριστό αποκτά χαρακτήρα συναλλαγής και φαρισαϊσμού, ενώ θα έπρεπε να είναι σχέση προσφοράς και απροϋπόθετης δοτικότητας, αγάπης και λατρείας προς τον ίδιο τον δημιουργό.
Η ώρα της προσευχής γίνεται ώρα συναλλαγής: Τι θα κάνω για να μου δώσεις, και αν μου πάρεις σε απορρίπτω. Με λίγα λόγια εκείνη την ώρα γινόμαστε ειδωλολάτρες, δε μιλάμε στον Χριστό αλλά σε κάποιον αόρατο, δημιούργημα της φαντασίας μας που απλά το πλάθουμε στα δικά μας μέτρα για να μην ταράξουμε τον εγωισμό μας.
Αυτόν τον Θεό απορρίπτουν οι άθεοι και καλά κάνουν διότι τέτοιος Θεός απλά δεν υπάρχει. Έναν Θεός που δεν μου κάνει τα χατίρια του εγωισμού μου παύει να υπάρχει για μένα, άρα το γυρνάω στην αθεΐα. Οι άθεοι αγνοούν το Θεό όπως πραγματικά είναι, απορρίπτουν κάποιον Θεό του μυαλού τους. Αν γνώριζαν πραγματικά το Χριστό τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δεν θέλω τον Χριστό στις μέρες μας μεταφράζεται “δεν τον γνωρίζω”. Ζούμε στην ουσία προ-χριστιανικά χρόνια και η μάθηση κατήχησης είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Στην επιλογή του αθεϊσμού σαν φίλαυτο αποτέλεσμα αποκαλύπτεται η αποκορύφωση της υπέρτατης προσωπικής πλάνης με εγωιστικά μέσα και σταθμά.
Με την ίδια λογική απορρίπτω τον πατέρα που με έφερε στον κόσμο, διότι δεν μου κάνει ότι θέλω. Εκεί σπάνε και τα θερμόμετρα της έπαρσης και της φιλαυτίας. Εμείς όμως ελέγχουμε τη ζωή μας μόνο στο πλαίσιο της ελευθερίας επιλογών και όχι της βαθύτερης πνευματικής γνώσης προς ωφέλεια. Τι είναι ωφέλιμο για εμάς το γνωρίζει ο Θεός, τώρα αν θα το επιλέξουμε αυτό έγκειται στην ελευθερία επιλογής που μας έχει δώσει ως δώρο. Δηλαδή να πάρω θέση στην απόφαση.
Η αληθινή πραγματική σχέση με τον Χριστό είναι ένα μεγαλείο. Σχέση προσωπική και αναλογική στο δρόμο προς την αλλαγή και τη Θέωση, όπου σε αυτό τον δρόμο συναποφασίζει ο άνθρωπος με τον Θεό την εξέλιξη της διαδρομής.
Τον λατρεύεις όχι για την αποκλειστικότητα της σωτηρίας, αλλά γιατί είναι Πατέρας, δημιουργός, φως, αλήθεια και ζωή που σου δίνει ακόμα και η αναπνοή του περνάει από εκείνον. «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριο».
Ας θυμηθούμε τα λόγια του πατρός Παϊσίου όταν προσευχόταν σε μικρή ηλικία και έλεγε: “Ακόμα και άνθρωπος να είσαι Χριστέ μου αξίζει να σε αγαπήσω και να αφιερώσω την ζωή μου για σένα”. Η πρόταση αυτή ξεχειλίζει από αγάπη και ρευστοποίηση του εαυτού μας, ώστε να δοθεί σε κάτι απόλυτα, χωρίς συμφωνίες και προκαταλήψεις. Είναι εκείνος που σε έφερε στον κόσμο ως καρπό αγάπης και δημιουργίας.
Ο Χριστός δεν σώζει για αυτά που κάνει αλλά για αυτό που είναι. Η σχέση λοιπόν μαζί του και ο δίαυλος επικοινωνίας περνάει πρώτα από την ταπείνωση και τη μετάνοια, για να αρχίσει η ακτινοβολίας της σχέσης αυτής. Το πρώτο βήμα είναι να αφεθούμε στη σχέση ώστε να μπορέσουμε να αντικρίσουμε τις αποκαλύψεις Του στη ζωή μας και να τις χρησιμοποιήσουμε για ωφέλεια.
Η σχέση με τον Χριστό είναι προσωπική και το άνοιγμα σε εκείνον γίνεται μαζί Του: “ Κύριε εάν θέλεις δύνασαι με καθαρίσαι, γενηθήτω το θέλημα σου εν εμοί”. Το δεύτερο σκέλος μπορεί να έχει και δυσάρεστες συνέπειες, αλλά αυτές είναι στο πλαίσιο της σωτηρίας και της ωφέλειας μας να προσπελάσουμε το στάδιο της κάθαρσης και φώτισης ώστε να βιώσουμε τη Θέωση ως ευχαριστιακή και οντολογική κατάσταση και όχι ως κατάκτηση και κέρδος.
Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά το σίγουρο είναι πως τα ροδοπέταλα και οι δόξες είναι στο τέλος της διαδρομής όταν προσπεράσεις ως πραγματικός αγωνιστής τις δυσκολίες. Τότε ο Κύριος θα σε στεφανώσει με την δόξα του.
Η πορεία του ανθρώπου προς τη Θέωση δεν μπορεί να παρακάμψει τον Σταυρό. Για αυτό και ο Χριστός κάνει σταυρική υποδοχή στον άνθρωπο. Χωρίς σταυρό, ανάσταση δεν υπάρχει.
Ανοίγουμε την καρδιά μας να μπει ο Χριστός μέσα μας και εμείς σε εκείνον. Έτσι δομείται η σχέση και έχει ωφέλιμα. Αυτό συμβαίνει στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όπου παίρνουμε Χριστό μέσα μας, για να μας φωτίσει και να αγιάσει τον αγώνα μας. Η Θεία κοινωνία είναι αυτή που καλούμαστε να μετέχουμε και να γίνουμε κοινωνοί της θείας χάριτος.
Μπαίνω σε μια σχέση σημαίνει αφήνω κάτι πίσω μου. Αυτό που θα αφήσουμε θα είναι ο παλιός μας εαυτός και τα πάθη που μολύνουν την ύπαρξή μας και της κόβουν το δρόμο προς τη σωτηρία.
Εδώ έρχεται και το μυστήριο της εξομολόγησης. Αφήνουμε και πετάμε τον παλιό μας εαυτό, ώστε η σχέση μας με το Χριστό να γίνεται όλο και περισσότερο αποκαλυπτική.
Ας αφεθούμε λοιπόν σε αυτή την υπέρτατη προσωπική σχέση μεταμόρφωσης και σωτηρίας. Ο θάνατος μπορεί να είναι κοντά και εάν είναι αιφνίδιος αλίμονο μας, διότι δε θα μπορέσουν να υπάρξουν περιθώρια για μετάνοια.
Όταν κάποτε ένας μοναχός είδε, μετά από μεταθανάτια εμπειρία, τι θα περάσει η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατο κλείστηκε στο κελί του 12 χρόνια κλαίγοντας.
Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την ψυχή μας στην υπέρτατη αυτή σχέση με τον Κύριό μας;
Η ευθύνη της πρόσκλησης αυτής, όπως και η σχέση είναι προσωπική.
Καλό αγώνα !
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου