Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου!

Ἀπολυτίκιον  (Βίντεο)

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ, ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπὰς τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυματώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

 

Ο Άγιος Νεκτάριος τιμάται στις 9 Νοεμβρίου εκάστου έτους. Η Κάρα και τα περισσότερα Λείψανα του Αγίου φυλάσσονται στη Μονή Αγίας Τριάδος Αιγίνης.

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε την 1 Οκτωβρίου του 1846 στη Σηλυβρία της Θράκης. Ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του και το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος Κεφαλάς.
Σε ηλικία 14 ετών πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και κατόπιν ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πήγε στη Χίο, όπου από το 1866 έως το 1876 χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λίθειο.Το 1876 έγινε μοναχός στη Νέα Μονή Χίου με το όνομα Λάζαρος και στις 15 Ιανουαρίου του 1877 χειροτονήθηκε διάκονος, ονομασθείς Νεκτάριος, από τον Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο, αναλαμβάνοντας τη Γραμματεία της Μητροπόλεως.Το 1881 ήρθε στην Αθήνα, όπου με έξοδα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου Δ', σπούδασε Θεολογία και πήρε το πτυχίο του το 1885. 

Το 1886, ο ίδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και του έδωσε τα καθήκοντα του γραμματέα και Ιεροκήρυκα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Διετέλεσε επίσης πατριαρχικός επίτροπος στο Κάιρο.
 

Στις 15 Ιανουαρίου του 1889 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η δράση του ως Μητροπολίτου ήταν καταπληκτική και ένεκα αυτού ήταν βασικός υποψήφιος του πατριαρχικού θρόνου Αλεξανδρείας. Λόγω όμως φθονερών εισηγήσεων (αισχρών συκοφαντιών), προς τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, ο ταπεινόφρων Νεκτάριος, για να μη λυπήσει τον γέροντα Πατριάρχη επέστρεψε στην Ελλάδα το 1889.

Διετέλεσε Ιεροκήρυκας (Ευβοίας), Φθιώτιδος και Φωκίδας και διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αθήνα (1894 έως 1904).

Εργάστηκε με ζήλο Θεού για την εμφύτευση του ιερού ζήλου της ιεροσύνης στους ιεροσπουδαστές του, αλλά και την επαγγελματική τους αποκατάσταση, την αναμόρφωση του αναλυτικού προγράμματος της σχολής, ακόμη και για την καλυτέρευση του φαγητού και την άθληση. Κατάφερε να χορηγούνται τέσσερις υποτροφίες κάθε χρόνο για μαθητές προερχόμενους από τη Μικρά Ασία. Το κυριότερο όμως ήταν, πως αποτελούσε για αυτούς ένα ζωντανό παράδειγμα. 

 

Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στη λατρευτική ζωή και ανέδειξε ως λατρευτικό κέντρο το ναό του Αγίου Γεωργίου της Ριζαρείου και τη σχολή πνευματικό ίδρυμα προσκαλώντας επιστήμονες να δίνουν διαλέξεις. Η προσευχή του ήταν το σημαντικότερο λίπασμα για την άνθηση της σχολής. Παράλληλα ασκούσε και λειτουργικό, κατηχητικό, εξομολογητικό και φιλανθρωπικό έργο. 

 

Σχετίστηκε με τον παπα-Πλανά και πήρε μέρος στις αγρυπνίες στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου, όπου έψαλαν οι Παπαδιαμάντης και Μωραϊτίδης. 

 

Τον Ιούλιο του 1898 επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Άγιο Όρος. Έμεινε ένα μήνα, επισκεπτόμενος τα κυριότερα μοναστήρια και σκήτες. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον Γέροντα Δανιήλ με τον οποίο διατήρησε μια πολύχρονη φιλία. 

 

Το επόμενο καλοκαίρι (Αύγουστος 1898) ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη και την γενέτειρά του Σηλυβρία. Είχε την ευκαιρία να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας της Σηλυβριανής και τους τάφους των γονέων του. 

 

Μετά τον θάνατο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου το 1899, ο Νεκτάριος εκλήθη να τον διαδεχθεί, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε.

Στα κηρύγματά του πλήθος λαού μαζευόταν, για να «ρουφήξει» το νέκταρ των Ιερών λόγων του.

Το 1904 ίδρυσε γυναικεία Μονή στην Αίγινα, της οποίας ανέλαβε προσωπικά τη διοίκηση, αφού εγκαταβίωσε εκεί το 1908, μετά την παραίτηση του από τη Ριζάρειο Σχολή. Μία από τις προσφιλείς ασχολίες του ήταν η φιλοτέχνηση σταυρών στους οποίους έγραφε "Σταυρός μερίς του βίου μου".

 
Έγραψε αρκετά συγγράμματα, κυρίως βοηθητικά του θείου κηρύγματος. Η ταπεινοφροσύνη και φιλανθρωπία του υπήρξαν παροιμιώδεις.

Η υγεία του Αγίου ήταν πάντα εύθραυστη. Μετά από παράκληση των μοναχών εισήχθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1920 στο Αρεταίειο νοσοκομείο των Αθηνών, όπου νοσηλεύτηκε για πενήντα ημέρες. Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 1920, προς το μεσονύκτιο παρέδωσε πλήρης ουρανίου γαλήνης την μακαρία ψυχή του εις χείρας Θεού ζώντος, τον οποίο αγάπησε εκ νεότητος και δι' όλου του βίου εδόξασεν, σε ηλικία 74 ετών. 

 

Το τίμιο λείψανο του Αγίου ευωδίαζε και ευώδες μύρον έκβλυζε από το πρόσωπό του. Αυθημερόν μεταφέρθηκε στην Αίγινα, στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος κι εψάλη η εξόδιος ακολουθία και ετάφη εν συρροή κλήρου και λαού.

Ο τάφος του ανοίχτηκε επανειλημμένα κατά τα επόμενα χρόνια και για είκοσι και πλέον έτη το σώμα του ήταν σώο και αδιάφθορο.

 

Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953 έγινε η ανακομιδή των χαριτόβρυτων λειψάνων του, υπό τον Μητροπολίτη Ύδρας Προκοπίου, παρισταμένων και άλλων κληρικών, μοναχών και πλήθους λαού. Μια άρρητη ευωδία πλημμύρισε την περιοχή. 

 

Στις 20 Απριλίου του 1961, με Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διακηρύχτηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 

"Μέγας ο Κύριος ημών και της μεγαλοσύνης Αυτού ουκ έσται πέρας, ο δοξάζων τους δοξάσαντας αυτού" ως αψευδώς επηγγήλατο. 

 

Όντως ο Άγιος Νεκτάριος είναι ο Άγιος του αιώνα μας, ο γλυκύς, ο πράος, ο ανεξίκακος, ο ταπεινός και διά τούτο έλαβε και λαμβάνει τόση χάρη από τον Κύριο της Δόξης. Ο συμπαθής Άγιος να παρέχει στον καθένα, στους πάντες και για πάντοτε, την πατρική και σωστική αντίληψη και βοήθειά του. Αμήν.