..Γνωρίζω από την εμπειρία μου πόσο «θεραπευτική» είναι η διδασκαλία
που στηρίζεται σε κείμενα βιωματικά, που αναδεικνύουν το πνευματικό
περιεχόμενο της εορτής ή της επετείου...
Μιλάμε για την αμώμητο πίστη μας. Τι πιο ωραίο να μάθει και να
κρατήσει ολοζωής στην μνήμη του, το μικρό παιδί, το παράδειγμα του Γέρου
του Μοριά.
Γράφει ο μεγάλος δάσκαλος του Γένους μας, Κωνσταντίνος Οικονόμου ο εξ Οικονόμων, για την πίστη του Κολοκοτρώνη:
«Χρόνια πολλά πριν τον εύρει ο θάνατος, τον πρόβλεπε, κι ετοίμαζε την
ψυχή του και μετανοούσε. Φιλιώτανε, με τους παλιούς εχθρούς του, με
κάθε άνθρωπο πού ‘χε ψυχραθεί. Γι’ αυτό το σκοπό έκαμε τελευταία και
ταξίδι στα νησιά, και στο Μοριά, κι αντάμωσε τους παλιούς συναγωνιστές,
φίλους, γνωρίμους του κι εχθρούς του, και συγχώρεσε και συγχωρέθηκε. Και
χαιρέτησε τον τόπο του για τελευταία φορά. Συχνά εξομολογιότανε και
μεταλάβαινε. Αυτό το ’καμε και την τελευταία Μεγάλη Σαρακοστή, πριν
πεθάνει».
...Να διδάξουμε τι σημαίνει Έλληνας πολιτικός. Ότι τούτος ο τόπος δεν
μπορεί να αναστηθεί, γιατί, μετά τον Καποδίστρια, καταντήσαμε, κατά τον
Μακρυγιάννη, «κοπέλια των ξένων». «… Ο γιατρός του, του είπε να
βελτιώσει λίγο την τροφή του, ήταν επείγουσα ανάγκη για την υγεία του.
Κι εκείνος απήντησε αποφασιστικά: Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου,
όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να
πεινάει …».