Νηστεία των Χριστουγέννων!

Η νηστεία των Χριστουγέννων αρχίζει στις 15 Νοεμβρίου και τελειώνει στις 24 Δεκεμβρίου. Κατά την νηστεία αυτή τρώμε ψάρι (όλες τις ημέρες πλην Τετάρτης και Παρασκευής), από την αρχή της μέχρι και την 17η Δεκεμβρίου (αν δεν είναι Τετάρτη ή Παρασκευή). Ψάρι καταλύουμε επίσης και κατά την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει.

Από την 18η Δεκεμβρίου έως την παραμονή των Χριστουγέννων, επιτρέπεται μόνο η κατάλυση οίνου και ελαίου εκτός, βέβαια, των ημερών Τετάρτης και Παρασκευής που παρεμβάλλονται  και κατά τις οποίες τηρούμε ανέλαιη νηστεία. Επίσης, με ξηροφαγία νηστεύουμε την πρώτη ημέρα της νηστείας στις 15η Νοεμβρίου, καθώς και την παραμονή της εορτής, εκτός βέβαια κι αν πέσουν Σάββατο ή Κυριακή.

 

Πολλά ακούγονται και γράφονται περί νηστείας. Σε κάθε σαρακοστή Χριστουγέννων, Πάσχα ή της Παναγίας διαβάζουμε απίστευτα πράγματα που φτάνουν στην κατάσταση του τραγικού. Αναρτήσεις του στυλ «Μην κάνεις νηστεία , κάνε ελεημοσύνη είναι το ίδιο», «Νήστεψε από τη γλώσσα δεν έχουν σημασία τα φαγητά» κλπ. Να βάλουμε λιγάκι τα πράγματα στη σωστή τους βάση. 

Κάνουμε λάθος αν κουβεντιάζουμε περί νηστείας σε επίπεδο ηθικολογικό δηλαδή τι μπορούμε να κάνουμε για να τηρήσουμε τη νηστεία και να είμαστε καλοί με τον Θεό. Αυτό προσβάλλει τη νηστεία ως άσκηση. Τη νηστεία δεν την έχει ανάγκη ο Θεός. Η νηστεία είναι μια άσκηση θεληματική που έχει ως αιτία τον έρωτά μας για τον Θεό. Νηστεύω για τον Θεό, δεν θέλω να φάω γιατί είμαι ερωτευμένος μαζί Του και δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά μόνο ΕΚΕΙΝΟΝ αυτή την περίοδο.

Άρα η νηστεία είναι ερωτική άσκηση για να κάνω την ύπαρξή μου αυτό για το οποίο πλάσθηκε, να ερωτευτεί τον Δημιουργό της. Το ότι η Εκκλησία την τοποθετεί σε συγκεκριμένη περίοδο αυτό είναι συγκλονιστικό, διότι έτσι παρουσιάζει και ένα λειτουργικό και εκκλησιαστικό βίωμα, αλλιώς θα ήταν μια πολύ ωραία δίαιτα αποτοξίνωσης.

Η νηστεία είναι η γνωμική χρήση του φυσικού θελήματος της αυτοσυντήρησης με μια πράξη άκρως ερωτική και αγαπητική προς το αγαπημένο πρόσωπο. Νηστεία σημαίνει πράξη υποδοχής μια σχέσης που μου δίνει ζωή. Τα άλλα τα αφήνω πίσω μου ακόμα και το φαΐ που βιολογικά με συντηρεί. Είμαι στραμμένος σε μια άλλη πηγή που δίνει ζωή σε όλη μου την ύπαρξη.

Πρακτικά η ασκητική της νηστείας συνδέεται πνευματικά με όλες τις αισθήσεις. Δεν γίνεται να τρως, αλλά να μην κατακρίνεις. Η γαστριμαργία τροφοδοτεί την φιλαυτία και πολλά πάθη στον άνθρωπο, διότι τα πάντα εσωτερικά είναι συνδεδεμένα και δεν μπορείς να τα απομονώσεις. Η νηστεία μοιάζει ως φάρμακο που δεν το παίρνω για να ικανοποιήσω τον γιατρό, αλλά διότι εγώ το έχω ανάγκη για να θεραπευτώ από τα πάθη μου. Οι πατέρες όταν μιλάνε για νηστεία τοποθετούν την άσκηση σε όλες τις αισθήσεις και δεν τις απομονώνουν. Για τον λόγο αυτό η νηστεία ως άσκηση όλων των αισθήσεων, για να φέρει πνευματικούς καρπούς συνδέεται με την προσευχή, τον εκκλησιασμό, την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία.

Χαλιναγωγώντας λοιπόν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και κάνοντας εγκράτεια αυτή την περίοδο με τη χάρη του Θεού, τότε θα μπορέσω να κρατήσω και άλλα μικρότερα μέσα μου. Γι’ αυτό πάντα η νηστεία πάει παρέα με την εγκράτεια. Είναι δύο δυνατές δυνάμεις που δεν τις καταργώ, απλά τις παιδαγωγώ εν Χριστώ μαζί με τον πνευματικό και εμποτίζονται με τη χάρη του Θεού. Είναι μια πνευματική προπόνηση για μια περίοδο που θα με βοηθήσει πνευματικά να αγαπήσω τον Χριστό, τον συνάνθρωπό μου, να δω τις αντοχές μου και μέσα στον βυθό της ύπαρξής μου να ανακαλύψω διάφορες πληγές που αιμορραγούν.

Νηστεύουμε όχι γιατί πρέπει, αλλά επειδή δεν αντέχουμε να φάμε αυτή την περίοδο, καθώς είμαστε ερωτευμένοι! Αυτή είναι η ορθόδοξη οντολογική ασκητική μέσα στην Εκκλησία. Στην ορθόδοξη ασκητική η νηστεία είναι αποτέλεσμα. Όταν όμως είμαστε αρχάριοι, ξεκινάει ως αγώνας, ως αίτιο για να μπορέσουμε να αγωνιστούμε και να βάλουμε την ύπαρξή μας στο θεραπευτικό δρόμο.

Αν δεν κάνω νηστεία αλλά βοηθήσω κάποιον φυσικά είναι υπέροχο για τον άλλον, σ’ εμένα όμως θα δώσει απλά μια ηθική ικανοποίηση, ίσως και εγωισμό.

Όταν όμως νηστεύω και αυτό που τρώω το δίνω στον άλλον, αυτό είναι μια εκούσια σταύρωση και μια αποκάλυψη της τριαδικής ενότητας στον κτιστό κόσμο. Αυτό σημαίνει πως η ελεημοσύνη θα δώσει στον άλλο, εκτός από φαγητό και πνευματική τροφή. Ταυτόχρονα και εγώ θα ωφεληθώ, αφού ο σταυρός αυτός θα γίνει αναστάσιμος. Τα υπόλοιπα είναι φθηνές ηθικολογίες ...

Στην εκκλησία διψάμε για άσκηση, διψάμε για πόλεμο με τα πάθη και τον εαυτό μας. Ο Χριστιανός βρίσκεται πάντα σε κίνηση και νήψη και επιθυμεί  να πεινάσει από τον κόσμο ώστε να χορτάσει τον Θεό.

Σαράντα μέρες αγωνίας και αναμονής, σαράντα μέρες υπομονής και αναμονής για τον ερχομό του Αγαπημένου.
Αυτός που είναι το Α και το Ω έρχεται από ψηλά στα χαμηλά για να μας ανεβάσει.

Νηστεία δεν είναι κάτι που το κάνεις με τη βία, αλλά από αγάπη. Νηστεύουν και ασκούνται οι αισθήσεις όχι γιατί τα αγαθά του Θεού είναι άσχημα, αλλά διότι η ύπαρξή μας αυτή την περίοδο είναι παραδομένη στον Νυμφίο της Εκκλησίας.

Χριστούγεννα...η ημέρα που οι θρησκείες καταργούνται και ο Θεός αποκαλύπτεται… Χριστουγεννιάτικες μέρες που σου βάζει ο πνευματικός το πετραχήλι στην εξομολόγηση και γίνεσαι φάτνη ώστε να γεννηθεί το Θείο βρέφος σε κάθε ανθρώπινη καρδιά…

Καλό αγώνα εν Χριστώ αδελφοί, καλή μετάνοια και εν Χριστώ μεταμόρφωση.