Αναστάσιμος χαιρετισμός Σεβασμιωτάτου Δημητρίου!

Αδελφοί μου χριστιανοί, Χριστός Ανέστη! “Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα, Κυρίου Πάσχα”! Όλη τη Μ. Εβδομάδα, μαθητεύσαμε πάλι στην τέλεια υπακοή του Σωτήρα μας προς τον Πατέρα “ο οποίος δεν λυπήθηκε τον Υιό Του, αλλά τον παρέδωσε για όλους εμάς…!” (Ρωμ. 8,32) Στο δικό μας φιλότιμο απομένει να σεβασθούμε απόλυτα τη δική Του στενή οδό της Σταυρώσεως, να διαβού-με τη δική Του λαμπρή πύλη της Αναστάσεως. Με μιαν ευρυχωρία υπακοής και λατρείας, χωρίς κρατούμενα. Να αγαπάμε τον Αναστάντα, να αγαπάμε κάθε συνάνθρωπο. Για να διορθώσουμε την αντι-κοινωνία μας, όπως την θέλει ο Κύριος βαπτισμένη στη χάρη Του, “εκκλησία Θεού ζώντος”.

Ως χριστιανοί δεν περιμένουμε τίποτε πιο νέο από το αιώνιο Πάσχα. Μας απομένει η ποθητή δεύτερη έλευσή Του, για να ζυγίσει την πίστη και την εκκλησιαστικότητά μας, την ακεραιότητά μας απέναντι στον κόσμο της άρνησης και της αθεΐας, της ιδιοτέλειας και της ασωτείας. 

Η βεβαιότητα της άγιας πίστης και η σιγουριά της τελικής συνάντησης μας ελευθερώνει από άγχη και φοβίες. Ζούμε το προνόμιο της ανθρωπιάς, που “χαίρει μετά χαιρόντων και κλαίει μετά κλαιόντων”, το μόνο φως στα σκοτάδια της κοσμικότητας. Εξαγγέλλουμε το δικαίωμα της αγάπης, που εξέρχεται από τον εαυτόν της, για να συναντηθεί εκκλησιαστικά με τον άλλον ως εικόνα του Χριστού, μέσα στην οικογένεια και στην φιλία, στις καθημερινές συναντήσεις και συναλλαγές, στις κοινωνικές και στις διανθρώπινες σχέσεις. Αυτόν που όλος ο κόσμος δεν μπορεί να Τον νιώσει (γιατί δεν θέλει να Τον παραδεχθεί και να Τον ζήσει), Αυτόν εμείς Τον ζούμε ολοτελώς! Προσευχόμενοι με κλαυθμό ψυχής να Τον βρουν οι πάντες, βλέποντας την πρακτική σε μας, για να αποζητήσουν το μυστήριο σε Κείνον. Αλλιώς με τίποτε δεν φτιάχνεται ο κόσμος. Μόνον όπως θέλησε και μας δημιούργησε, μας έσωσε και θα μας κρίνει ο Θεάνθρωπος: προσφερόμενος στην Σταύρωση και την Ανάσταση “υπέρ της του κόσμου σωτηρίας”. Για να γίνει δικός μας! Το μοναδικό κριτήριο της ακεραιότητος και του νοήματος και της ύπαρξης και της τελειότητός μας!

Αυτό το απερινόητο μυστήριο της αγάπης του Θεού συνέχει την καρδιά μας: ο λατρευόμενος Υιός Του έγινε για όλους μας χάρισμα σταυρικού θανάτου, χάρισμα αναστάσεως, χάρισμα αιωνιότητος, αλλά και χάρισμα πορείας μέσα στον κόσμο, κεφαλή της εκκλησίας. Μέσα στην ευρυχωρία αυτής της αγάπης, γιορτάζουμε κι εφέτος την Ανάστασή Του. Είναι η μοναδική ρεαλιστική ευρυχωρία για τη δημιουργημένη και δωρημένη, για τη λυτρωμένη πανανθρώπινη οντολογία μας. Μπορούμε να παρατείνουμε το 40ημερο του Πάσχα σε σαραντα-βδόμαδο, σε σαραντά-μηνο, σε χρόνια και χρόνια, αφήνοντας την παράταση στα δικά Του φιλάνθρωπα χέρια, στα διατρυπημένα χέρια που έδειξε ο Αναστημένος στο Θωμά!

Αρκεί εμείς να ζούμε τη ζωή μας ως δώρο στον σταυρωθέντα και ταφέντα και αναστάντα Κύριό μας. Για να την προσλαμβάνει στη λειτουργία της θείας ευχαριστίας, και να την προσφέρει στον Θεό Πατέρα, ενσωματωμένη στο δικό Του άχραντο Σώμα. Είναι η αποφασιστική επιλογή μας στο αιώνιο Πάσχα του Χριστού, στη μοναδική Ζωή και στην πραγματική Ανάστασή μας, στο μέγα έλεος για όλον τον εθέλοντα κόσμο. Ο Αναστάς Κύριος ας είναι αιώνια δικός μας, κι εμείς παντοτινά-αιώνια δικοί Του.

† Ο Γουμενίσσης, Γεφύρας, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος