Χριστός Ανέστη - Μήνυμα Σεβασμιωτάτου κ.Δημητρίου.

Αδελφοί μου, Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη! Δόξα σε Κείνον! Χαρά σε μας! Αναδέχθηκε τη ζωή μας με μιαν υποδειγματική τελειότητα. Και στο τέλος σήκωσε πάνω Του το σταυρό μας, το θάνατό μας, προσφερόμενος σαν τέλεια προσφορά αγάπης στον Πατέρα, αντί για όλους εμάς. Εμείς λειτουργήσαμε σαν καταλύτης συνεχούς θεοάρνησης μέχρι και της θανάτωσής Του. Όμως Εκείνος λειτούργησε σαν τέλειος καταλύτης θεοαγάπης ζώντας με υποδειγματική ζωή, και πεθαίνοντας, μη όντας υπόχρεως θανάτου, και αυτοπροσφερόμενος χωρίς κανένα κρατούμενο. Και σαν Αυτοζωή που είναι, τα μετέτρεψε όλα σε ζωή δική μας.

Καθώς με το θάνατό Του ο Χριστός έδωσε τον εαυτό Του στον Πατέρα όχι απλώς με υποδειγματική ζωή αλλά και με την απάρνηση της ίδιας της ζωής. Ως άνθρωπος έδωσε στον Πατέρα το παν και δεν κράτησε τίποτε για τον εαυτόν Του. Παραμένοντας σταθερά ενωμένος με το Θεό Πατέρα και οδηγώντας τον άνθρωπο σταθερά στο ύψος εκείνο όπου μπορεί να ζήσει με θεϊκό τρόπο (πρβλ. π. Δημ. Στανιλοάε, Θεολογία και Εκκλησία, εκδ. Τήνος 1989, σ.186 και Ο Θεός είναι αγάπη, Θεσσαλονίκη 1983, σ. 40).

Αν ερχόταν στο δικό μας “σήμερα”, θα καταδεχόταν τις εκφράσεις της τωρινής παγκόσμιας κακίας πάνω Του: θα καταδεχόταν δηλαδή

τις αδικίες ανθρώπινης καταφρόνησης πάνω Του, τις εκδοχές θρησκευτικής βίας πάνω Του, τις μορφές της οικονομικής φρίκης πάνω Του, τις μορφές στρατιωτικών ολεθρικών πειραμάτων πάνω Του… (Όλα αυτά δεν είναι μόνο ανθρωπο-άρνηση. Είναι κυρίως Χριστο-άρνηση. Όλα αυτά αρνούνται το μετά Χριστόν και προπαντός βλασφημούν το μετά Χριστού, μας μεταφέρουν στο αντί Χριστού)! Όμως, ο Χριστός θα τα καταδεχόταν σε ένα ενδεχόμενο “σήμερα”, αυτοπροσφερόμενος δια βίου και θανάτου τελείως στον Πατέρα. Και θα τα προσμετρούσε με την εθελούσια έσχατη ταπείνωση-θάνατο-κένωση της θεοαγάπης Του. Και θα τα μετέτρεπε από δικό Του πέρασμα, και σε δικό μας πέρασμα Ανάστασης και Κοινωνίας προς τον Θεό που είναι η μόνη κυριολεκτούμενη Αγάπη και Ζωή. Τίποτε από όλα αυτά δεν ισοδυναμεί με την αυτοπροσφορά του Σωτήρα, με όλο Του το βίο απόλυτα και με το θάνατό Του απόλυτα, στον Πατέρα, και μάλιστα χάριν όλων ημών.

Γιαυτό και όλες οι κολάσεις μας δεν μπορούν να ακυρώσουν τον παράδεισο της δικής Του θεανθρώπινης αγάπης. (Αυτό θα φανεί στην έσχατη κρίση του κόσμου, οι αναμετρήσεις όλων με το Α και το Ω της θεανθρώπινης παρουσίας Του. Αυτό ήδη γίνεται με τις “αναμετρήσεις” του διαρκούς Σταυρού Του και της διαρκούς Ανάστασής Του, μέσα από το ΑγιοΠνευματικό μυστήριο και το γεγονός και τις εορτές της Εκκλησίας).

Του φορτώσαμε με απεγνωσμένη κακία το θάνατο όλων μας και το σταυρό όλων μας, για να τα φορτωθεί Εκείνος για όλους μας! Αλλά τα δέχθηκε ολόψυχα με μιαν τέλεια αυτοπαράδοση στον Πατέρα! Το γνώριζε από πριν ως Θεός, σε πόση έσχατη κένωση της ζωής Του θα κατερχόταν. Και όμως! το δέχθηκε από πριν για χάρη μας. Γι᾽ αυτό έγινε άνθρωπος. Είχε αποφασίσει να σταυρωθεί, να πεθάνει για χάρη μας, αυτοπροσφερόμενος αντί πάντων με μιαν τέλεια αγάπη στον Πατέρα. Και όχι μόνο… Έκανε το θάνατο των ανθρώπων, δικό Του θάνατο. Για να κάνει την Ανάστασή Του, δική μας ανάσταση και δική μας ζωή. Αναδομώντας την κτίση όλη. Ανακαινίζοντας τον άνθρωπο και ανεβάζοντάς μας στο δικό Του θεϊκό μεγαλείο.

Το “Χριστός ανέστη” είναι πλέον και δικό Του και δυνητικά δικό μας! Είναι πλέον γεγονός διάρκειας, ιστορικής και αιώνιας. Σαν “Εκκλησία Θεού ζώντος”, του Χριστού μας, το θέλουμε, το ζούμε, το εξυμνούμε, το διαλαλούμε. Οι Απόστολοι από τη βίωση έφθασαν στο κήρυγμα. Όλοι εμείς από την πίστη και την ομολογία φθάνουμε στην αφετηρία, στη βίωση. Από το “Χριστός ανέστη” της ομολογίας φθάνουμε στο “αληθώς ανέστη” της εμπειρικής εκκλησιαστικής βίωσης.

Ο Χριστός είναι ο στόχος μας. Όπως όλοι εμείς είμασταν και γίναμε και παραμένουμε ο στόχος της δικής Του θεϊκής και ανθρώπινης, θεανθρώπινης, σταυρικής και αναστάσιμης στοργής. Το “αληθώς ανέστη” ας περάσει από το στόμα στην καρδιά μας. Να γίνει χτυποκάρδι μας. Να γίνει λαλιά της καρδιάς μας. Χριστός ανέστη-αληθώς ανέστη!

Σ᾽ αυτές τις δύο σύντομες φράσεις (στο: Χριστός ανέστη-Αληθώς ανέστη) θα σταθώ απόψε. Άλλες χρονιές ανέλυσα πιο πολύ τη θεολογική τους σημασία. Σήμερα θα τολμήσω ένα διάλογο ζωής, μέσα από την θλιμένη ψυχή μου, με τις δικές σας πονεμένες ψυχές.

Οι καρδιές όλων μας γυρεύουν ένα γιατρικό για την αβάσταχτη στενοχώρια που  περνάμε και θα συνεχίσουμε να περνάμε σαν λαός. Τι αξία έχει η ζωή μας, που την παγίδεψαν στα αφόρητα χρέη; Η αδιέξοδη στενοχώρια είναι “κοινός παρονομαστής” της ζωής μας. Πεινούμε και διψούμε για το γιατρικό που θα μας γιατρέψει όλους. Αυτό το γιατρικό άλλοι το ονοματίζουν “μετανάστευση στην Ευρώπη η την Αυστραλία”. Άλλοι το ονοματίζουν “συμβιβασμό με το διεθνικό σύστημα και ονειρικές ελπίδες για μια μελλοντική οικονομική ανάκαμψη”. Άλλοι το ονοματίζουν “βλέμμα στα βάσανα γειτονικών χωρών και συγκριτική ανακούφιση για τις δικές μας στενοχώριες”. Άλλοι “νεοθρησκευτικά η νεο-εθνικιστικά όνειρα”. Άλλοι “νυχτερινή διασκέδαση και λησμοσύνη”. Άλλοι “λυτρωτικό ξέσπασμα απελπισίας”… Που βρίσκεται επιτέλους το γιατρικό, όχι απλά για τη ζήση μας, αλλά πιο πολύ το γιατρικό για τη λιγοστεμένη ζωντάνια μας;

Λίγοι αναζητούν τη γιατρειά εκεί που υπάρχει. Διότι αυτή η γιατρειά σημαίνει δική μας συμμετοχή και συμμετοχική διαπάλη. Θέλει διάθεση και συνεργασία με τον Ιατρό. (Όπως σε κάθε φαρμακευτική αγωγή), περισσότερο αυτή η γιατρειά θέλει απόφαση συμμετοχής στην ιατρεία του Ιατρού. Ώστε να γιατρευτεί επιτέλους το δικό μας υπαρξιακό βάσανο της “αποστερημένης καρδιάς”, και το βάσανο της “άψυχης καρδιάς” όλου του βασανισμένου κόσμου μας…

Ας είμαστε ειλικρινείς. Στεκόμαστε στο “Χριστός ανέστη-αληθώς ανέστη” που βγαίνει μόνο από το στόμα κι από το λιγοστό λαογραφικό συναίσθημα. Δεν αγγίζει την καρδιά μας. Δεν γίνεται γιατρικό μας. Δεν γίνεται γιατρειά μας. Δεν γίνεται ζωή μας, τροφή και χαρά μας. Πιο πολλή αξία από το “Χριστός ανέστη”, έχουν για τους πολλούς το συναπάντημα στο τραπέζι η στις καφετέριες, πριν τελειώσει η λειτουργία του Πάσχα. Γιαυτό πάμε από το κακό στο χειρότερο. Διότι βάλαμε το Χριστό στην άκρη. Και έτσι μας βάζουν όλοι οι κοσμοκράτορες στην ακρούλα, αφού δεν έχουμε άμυνες, δεν έχουμε αντιστάσεις, δεν έχουμε ζωντάνια στην ψυχή και στο κορμί μας. Ζούμε σαν εκείνον τον Λάζαρο που πέθαινε, πριν φθάσει ο Χριστός κοντά του.

Εμπρός! Να αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπία και καρδιοχτύπια. Στέκι χαράς και ζωντάνιας είναι ο τόπος συνάντησης του αναστημένου Χριστού με τον καθένα μας. Εδώ θα πιούμε από το νέο κρασί της θεϊκής χαράς, θα κοινωνήσουμε το Χριστό, θα τραγουδήσουμε τον Αναστάντα ως Θεό μας αιώνιο. Να μας ξαναδεί επιτέλους κάθε εκκλησιά (που είναι το σπιτικό μας) στο εκκλησιαστικό τραπέζι της θείας λατρείας όλους. Ας ξαναθυμηθούμε το πρώτο δικό μας ξεκίνημα, από το χριστιανικό βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Απόψε μας προσφέρεται μια ευκαιρία για μια διάρκεια εκκλησιαστικής σχέσης με τον Κύριο Ιησού Χριστό, αιώνια. Εδώ είναι το πανηγύρι μας. Εδώ είναι το γιατρικό μας. Εδώ είναι το τραγούδι και η ομορφιά της ζωής μας. Εδώ είναι η ζήση μας και η ζωή μας. Εδώ είναι η δύναμή μας (ωδή η  Πάσχα).

Και όχι μόνο… Ο Χριστός για χάρη όλων μας δεν στάθηκε μόνο στην Ανάσταση. Ανέβηκε στην Ανάληψη και μας έστειλε την Πεντηκοστή. Για να μας δώσει κοινωνία αιώνιας γνωριμίας με τον Πατέρα Του και κοινωνία αιώνιας ζωής με το Άγιο Πνεύμά Του. Με το Χριστό ξαναπαίρνουμε ζωντάνια και κοινωνούμε τη ζωή Του, τη ζωή της Αγίας Τριάδος.

Δίχως το Χριστό, είτε μειώσεις και αυξήσεις, είτε ανεργίες και μηνιαία προγράμματα, είτε κοινωνικές δράσεις, δεν δίνουν ζωντάνια. Η επιβίωση γιατρεύεται μόνο από την αληθινή ζωτικότητα. Και αληθινή ζωτικότητα είναι ο δικός μας εθελούσιος σύνδεσμος με τη ζωή, με τον Χριστό ως Ζωή και Ανάσταση. Όχι μόνο δική Του (διότι Εκείνος είναι “ο σταυρωθείς και ταφείς και αναστάς”, Εκείνος είναι για χάρη όλων μας και η Ζωή και η Ανάσταση). Κι από εδώ ξεκινά η πιο αποφασιστική αντίστασή μας στο παγκόσμιο σύστημα της αδικίας και της καταπίεσης και της απανθρωπιάς, που πολεμά λυσσωδώς τον άνθρωπο, γιατί αρνείται βλάσφημα το Θεό της αγάπης.

Γιατρειά μας είναι μόνο ο Χριστός “ο αγαπών ημάς εις τέλος”. Ζωντάνια και ζωή μας είναι μόνο ο Αναστημένος Κύριος. Χριστός ανέστη! Ας είναι με όλους μας παντοτινά. Σ᾽ αυτό το γεγονός και συνάμα μυστήριο ζυγίζεται η ελευθερία μας. Αυτό σημαίνει το “Αληθώς ανέστη” από το στόμα και προπαντός από τις καρδιές όλων μας. Με όλη μου την καρδιά το ανταλλάσσω με όλους.

†Ο Γουμενίσσης, Γεφύρας, Αξιουπόλεως κ  Πολυκάστρου Δημήτριος